Читать «Пахвалі пражыты дзень» онлайн - страница 41

Дзяльба ідзе па стэрэатыпу: усяго патрошкі — каб на ўсіх хапіла. Хто ж гэтыя УСЕ? Тут якраз варта агаварыцца, бо многія ў чарзе не ведаюць адзін аднаго, толькі і сустракаюцца тут, у падвале. У Ларысачкі, вядома, таксама патрэбныя людзі ёсць — сваякі, цырульнік, урач, краўчыха... Атрымлівайце! Паспрабаваў аднаго разу Балацянкін заўвагу зрабіць буфетчыцы: каго ж ты адпускаеш, Ларысачка? Гэта ж чужыя людзі! Я ў іх прафсаюзныя ўзносы не браў! Ларысачка зрабіла выгляд, што не заўважыла Балацянкіна, калі падышла яго чарга, глянула на жанчыну, якая стаяла за ім:

— Што вам?

Больш ніхто не асмельваўся рабіць заўваг.

Тут, у чарзе, стаіць цырульнік Івана Іванавіча — кажуць, лепшы ў горадзе. Тут і спецыяліст па рамонту ўласных аўтамашын. Тут і...

— Табе не хапіла,— глядзіць на ціхмянага, непрыкметнага з выгляду Сідорчыка Ларысачка.

— Як жа так? — лыпае той вачыма, падбірае нейкія словы, каб выказаць пратэст.— Я...я...

— Менш спаць трэба! — апярэджвае яго буфетчыца, выцірае рукі.— Усё. Зачыняю. Хочаш, кансервы бяры — яны ёсць.

— Паслухай, а чаму мне не хапіла? — нарэшце прыходзіць у сябе Сідорчык, бо недзе і яго за жывое ўзяло: усім, значыць, ёсць дэфіцыт, а я чым горшы? Што жонка скажа? I так заклявала, што ты, Сідорчык, з-за работы белага свету не бачыш.

— Скардзіся Івану Іванавічу! — за словам у кішэню Ларысачка не лезе, махае на Сідорчыка рукамі, каб той хутчэй вымятаўся.

Сідорчык разумее, што скардзіцца дарэмна: сваё ж не аддасць начальнік. Гэта якім трэба быць начальнікам, каб пагрэбаваць тым пакун- кам дзеля падначаленага? Пакуль Сідорчык, хоць і два гады яму засталося да пенсіі, такога не сустракаў. Ды і не будзеш жа даказваць, што тэрмінова трэба было дапісаць адну важную паперку, з-за яе вось без пакета і застаўся. Не паверыць Іван Іванавіч. «Якія могуць быць паперкі, калі сёння завоз у буфет?»

Іншы раз супрацоўнікі крытыкавалі Ларысачку. Не, не пры ёй — за вочы. I што яна, хоць нічога і не заканчвала, не мае дыплома таго ж аб вышэйшай адукацыі, а паводзіць сябе так, як міністр.

— Пара паставіць яе на месца! — крычаў Сідорчык. Ён, вядома, быў абураны больш за ўсіх.

— Што хоча, тое і вырабляе! — гаварыў другі.

— Хітрая ж — Івану Іванавічу ў кабінет заносіць! I намеснікам яго, дарэчы. Ды такія пакеты, што не кожны з нас падняць зможа! — чуўся голас трэцяга.— Не, вы як хочаце, а я гэтае пытанне так не пакіну! Выкажуся на сходзе! Будзе цярпець здзекі! Пастаўлю Ларысачку на месца! Яна ж нас прыніжае. Людзі, дык колькі ж можна, га? Вяроўкі ў'е, а мы маўчым. Я, калі хочаце, самому Івану Іванавічу.... Слабо?

Тут заглядваў у кабінет Іван Іванавіч, касіў вачамі на супрацоўнікаў, і тыя замаўкалі.

— Працуеце? — пытаўся начальнік, цёр шкельцы акуляраў.

— Як бачыце, Іван Іванавіч,— чырванеў Сідорчык, хоць на яго белы твар не прыставаў ніколі загар.

— Працуйце, працуйце,— і зачыняў за сабой дзверы.

Пазней пракацілася чутка, быццам буфет зачыняць. Расфарміроўваюць, так сказаць, стол заказаў, пад якім ён схаваўся. Дзве хвалі адразу ж пракаціліся па гэтай арганізацыі: адны ледзьве не крыкнулі «Ура!», бо хоць і някепска было з буфетам, але даражэй — шчыры гандаль, ды і Ларысачка пацерпіць, няхай цяпер на вуглу піражкамі гандлюе, Івану Іванавічу і яго цырульнікам і аўтаслесарам перападаць не будзе больш, чым таму ж Сідорчыку. Іншыя былі катэгарычна супраць, нават паскардзіліся ў належную арганізацыю, што крыўдзяць не па заслугах. 3 належнай арганізацыі паведамілі, таксама без асаблівай радасці, што зачыняюць буфет і ў іх.