Читать «Варона» онлайн - страница 175
Васіль Ткачоў
…Гадзіны праз тры на той жа адрас зноў паступіў выклік «хуткай дапамогі». Калі ў дзвярах паказаўся доктар з чамаданчыкам, яго сустрэла ўжо жанчына.
- Ну, што там у вас?
- З мужам кепска. Сэрца схапіла. Раней ніколі такога не было з ім. І што б магло здарыцца? Няўжо, старасць?..
Доктар усміхнуўся ў свае рэдзенькія вусікі і загадаў сваім памочнікам прынесці насілкі…
Цяпер у Міхасёнка наступіла, відаць, і на самай справе доўгая, доўгая паўза…
БАРАДА
У брыгадзе ўсяго адзін барадаты – Цярэнчык. Не хлопец ужо, а салідны мужчына: мае двух сыноў. Але чамусьці ягоная барада не дужа вабіла вочы сяброў-будаўнікоў. Аднаго разу нехта з іх сказаў Цярэнчыку:
– Прадай бараду, Аляксей.
Той выталапіў вочы:
– Каму... прадаць? І... навошта?
– Нам, брыгадзе, прадай. А навошта? То хай будзе...
Загулі і хлопцы: прадавай бараду, Цярэнчык, і не аднеквайся.
Цярэнчык доўна муляўся, круціўся-вярцеўся, але з барадой развітвацца не збіраўся. Аднак хлопцы ўсё ж даціснулі яго.
– Добра, грошы ў шапку,– пагадзіўся Цярэнчык. – Так і быць: угаварылі. За тры тысячы аддаю.
Назаўтра Цярэнчык прыйшоў на працу... з барадой і паклаў на стол грошы.
– Не, не магу без барады,– сказаў прыглушаным голасам.–Разбірайце грошы.
Аднак браць назад грошы хлопцы не спяшаліся, а пачалі сарамаціць Цярэнчыка:
– Эх, ты! Вось, аказваецца, якое тваё слова!..
– А яшчэ ў грудзі сябе ляпаў!..
– І з кім працуем, хлопцы?! З балбатуном!
Цярэнчык нехаця згроб назад грошы са стала.
Назаўтра ён прытупаў на работу без барады. Але гісторыя нам тым не закончылася. Праз два месяцы Цярэнчык адгадаваў зноў бараду і запрасіў за яе ў брыгады ўдвая больш: на ўсё ж растуць цэны. Толькі на гэты раз хлопцы не праявілі да барады ніякай цікаўнасці. Так, чаго не ўбачыш, гэты Цярэнчык увойдзе ў смак, разважалі, пэўна, яны, і будзе рабіць на сваёй барадзе бізнес.
Пара ставіць кропку.
РАДАСЦЬ
Дадому стары Зюлеў вярнуўся надзвычай узрушаны і ўсхваляваны. Свяціўся, бы лямпачка. Хуценька скінуў плашчык, павесіў на цвік капялюш, а потым перавёў позірк на жонку, якая выйшла нарэшце яму насустрач з залы.
– Цікава, чаму такі радасны?– апярэдзіў кабету стары Зюлеў.
Жонка шчыра прызналася:
– Ты не памыліўся.
– Адгадай. Што, слабо?
– Паспрабую. Прэмію ветэранам выдалі, можа, як удзельнікам вайны?
– А вось і не! А вось і не!
– Кашалёк з грашыма знайшоў?
– Дробязі! Думай лепш, думай лепш!
Але жонка, колькі не называла прычыны радасці старэнькага свайго Зюлева, ніяк не магла патрапіць, што гаворыцца, у яблычка. Здаўся сам дзядуля.
– Мне месца сёння ў тралейбусе ўступілі!– пляснуў ён у аладкі.–Падзея! Запомні гэты дзень. Запішы дзе-небудзь... Будзем святкаваць. А ты–прэмію, кашалёк... Пазвані сыну, абрадуй і яго. Суседзям скажы. Няхай і яны парадуюцца...
РАСТЛУМАЧЫЎ
–Дзядуля, мне сказала бабуля, што раней сто рублеў былі вялікія грошы. Не тое, што цяпер.
Дзед з унукам ідуць па горадзе.
– Бабуля не хлусіць.
– А я не ўяўляю, якія гэта былі грошы. Ты мне не растлумачыш?