Читать «Як пакахаць ружу» онлайн - страница 41

Тыя словы, як знічы, як уздыхі сурмы, боскім голасам клічуць самых верных з турмы, тыя словы, як вочы, скажуць больш, чым паэт. Той, хто чуў ix, не збочыць, не ўцячэ ў іншасвет ад лясоў верасовых, ад часовых нягод, ад бацькоўскай высновы: верай моцны народ!

У першым зборніку А. Сыса нямала выпадковых вершаў (напрыклад, уся нізка «Вочы маленства»), трапляюцца там-сям павярхоўныя думкі («Гэты свет —для размену манет...»), няўдалыя, эстэтычна брыдкія радкі (накшталт гэтых, з маналога Зміцера Жылуновіча: «Як пазашлюбны плод, свае хаваю думы...»), шмат пралікаў у эксперыментальных «аляразанаўскіх» паэмах «Алаіза» i «Агонь-птушка». Усё гэта, зразумела, дрэнна адбіваецца на вобразе прарока, вешчуна, i ўсё ж такі гэты вобраз пакрыху ствараецца, выкрышталізоўваецца, бо ўсё мацней i ўпэўненей гучыць у вершах галоўная ідэя, якую ён прапаведуе сярод аглухлых, страціўшых гістарычную памяць i родную мову людзей, — ідэя новага нацыянальнага адраджэння.

Здаецда, усім беларускім юнакам i дзяўчатам адрасаваны радкі з верша «Музыкам фальклорна-этнаграфічнага гурту «Свята».

Адгукнуцца курганы, акрыяюць песні ў вуснах, хлопцы, ну, калі не вы, хто ж адродзіць беларусаў?

Вось у гэтай праграмнасці, ідэйнасці вершаў Анатоля Сыса, у сукупнасці з яго бясспрэчнай таленавітасцю i творчай неардынарнасцю паэта i заключаецца, мусіць, сакрэт яго папулярнасці сярод беларускай моладзі.