* * *Каб было усё гучней і ўрачысцей,Не тлуміся, рабі ўсё прасцей:Пляц расквець, ды трыбуну начысці,Ды пакліч ганаровых гасцей.I пасля малаці сябе ў грудзі,Не зважай, што ўсе ціхенька спяць,Распінайся, як добра ў нас будзеI праз год, і праз тры, і праз пяць.Можа, дурань які і паверыць.Толькі ты не хвалюйся дарма,Бо не прыйдзе ніхто, каб праверыць,З таго раю, якога няма.1979* * *Яны здзяцінелі даўно.Нібыта немаўляты тыя,То круцяць пра сябе кіно,То дзеляць Зоркі Залатыя.I паміж іх —Славуты самы,Наш новаспечаны айцецМахае ўзбуджана брываміI ўсё не можа узляцець.1981* * *Сучасны свет бязлітасна старэе:Хто з барадою,Хто без барады —Дзяды ў Кітаі,I дзяды ў Карэі,I ў нас, куды ні кінешся,Дзяды.Мітынгаваць усё яшчэ ахвочыя,Хоць падпірае дыхаўку трыбух.Абвіслі шчокі.I патухлі вочы.Але нястомна рвуцца да трыбун.Бяссільнай зграяй збіліся з дарогі.Рыпяць, як перасмяглыя драчы.Памочнікі перастаўляюць ногіI замяняюць сківіцы ўрачы.Запоўнены трызненнямі і тлумам,Свет з імі занудзіўся і азяб...Калі ўжо аб жыцці не могуць думаць,Пра смерць сваю падумалі хаця б.Але няма для іх жыцця і смерці.Іх сцяў адзін —Уладу страціць —Жах.Трасуць галовамі —I цэлы свет трасеццаI ўжо не хоча старасць паважаць.1982
