Читать «Паміж зоркай і свечкай» онлайн - страница 11
Генадзь Бураўкін
Рабіна рабіна
Жартоўная легенда
Рабін рабыПайшоў у грыбы.I пры кожнай удачыРэбеСтужачку вешаў на дрэве:На бярозе,Сасонцы,Асіне —Чырвоную,Белую,Сінюю,А там,Дзе найбольшы знайшоў баравік,Пачапіў зялёны каснік.Пасля падышлі кабеты,Угледзелі вэрхал гэты,Хацелі парадак навесці,Ды сталі ўтрапёна на ўзлессі:Навокал быў лес —Гэта ж трэба! —Рабы і вясёлы,Як рэбе,Як рэбе,Крыху хітраваты,Прыбраны,Як ёлка на святы.Кабет здзівіла нямала —Без стужкі рабіна стаялаЗ галінаміГнуткімі,Тонкімі,З цяжкімі чырвонымі гронкамі...Яе ,Адзінокую,Зграбную,Яны і назваліРабінаю рабіна.Вятры развязалі стужкі.Склявалі рабіну птушкі.Гады ж не змянілі мянушкі —Цвіце і цяпер на сугрэвеРабіна рабога рэбе.* * *Мне часамі боязна бывае,Калі чую на пачатку дняТолькі грукат ранняга трамвая,А вакол — глухая цішыня.Быццам свет бяссонны,Што спакоюНі на міг спакон вякоў не меў,Ад людзей даведаўся такое,Што ў здзіўленні раптам анямеў.I таму нячутна і нябачнаНаш бядламны двор кудысьці знікI няма ўжо ні грызні сабачай,Ні дзіцячай шумнай валтузні.Быццам стала ўся зямля пустая...Мне ж патрэбна гэткая зямля,Каб была з садамі і кустамі,З крыкам сойкі,З клічам жураўля,Каб гула дуброва векаваяI галёкаў вецер верхавы,Каб я ведаў,Што зямля — жывая,Як і я —Пакуль яшчэ —Жывы.* * *Нічога вечнага няма.На санках з палазаміЗноў ад'язджае ў лес зіма;А снег у цень спаўзае.I вызваляюцца паліЗ-пад тонкай коўдры белай.Іх красавіцкі дождж паліўI сонейка сагрэла.* * *Як і даўней,АсверВітае вечар гулкі.Але вакол цяперЗусім не тыя гукі,Да сцішаных аконДаносяцца нязвыклаТо электрычкі звон,То грукат матацыкла.Запаланяе двор,Задумлівы з маленства,Гітары перабор,Транзістара шаленства.Плыве сівы туман,Ахутвае абшары...I месяц —Як банан,Закінуты за хмары...* * *...Я супакоена памру.Ва ўсякім разе так хацеў бы —Каб згледзець раннюю заруI вуснамі крануцца неба,Каб ціха ўзняцца ў вышыню,Дзе прахалода — асалодай,Дзе, можа быць, упершынюДуша напоўніцца свабодай...I пакідаю свой наказ:Сябры мае,I пасля смерціПрышліце з голубам хоць разЗямную вестачку ў канверце.* * *Пад сухімі вербаміРэчка не цячэ.Маладосць не вернецца,Старасць не ўцячэ.Ад кастроў нядрэмных —Дым над галавой.Сцежкі патаемныяЗніклі пад травой.Не знайсці ні зёлкаў,Ні жывой вады,Каб вярнуць далёкіяЮныя гады.Выстылае сэрцаПрысак не пячэ.Маладосць не вернецца,Старасць не ўцячэ.* * *Кожны дзень гняце тупая стома,Глушыць парыванняў гаманаI сціскае сэрца пакрыёмаГоркая апошняя віна.Скончыцца жыццёвая дарога,Згасне больI выветрыцца сум.Каб вы толькі ведалі,Як многаЯ туды з сабою панясу.Колькі нерастрачанай пяшчотыЗа пустымі жартамі хаваў,Колькі песень адкладаў на потымI сваёй зямлі не праспяваў!Можа быць,Усе мае дзівацтвыМае ўнукі сплоцяць за мяне.Павініцца ж і паспавядаццаТак,Як я б хацеў,Не змогуць,Не.* * *— Дзе новыя вершы? —Пытаецца грозна чытач.— Дзе новыя вехі? —Пытаецца слёзна гісторык.А ў шэрым тумане будзённасці —Цёмна,Хоць плач.Ні дымнай паходні,Ні прывідных праведных зорак.Жыццё калываецца,Быццам няўклюдны рыдван.Знікаюць пахілых слупоўВерставыя адзнакі.На ўзбочыне справа —Халодная ліпкая твань.На ўзбочыне злева —Кустоўяў былых патырчакі.Насустрач плывуць,Як чужыя няўцямныя сны,То нізкія хаты,То ў гронках цяжкіх арабіны.I ў цэлым сусвецеСпакойныя толькіАдныУсланыя лісцсмРазмолатыя каляіны...Якія тут новыя вехі?Навошта і дзеІх ставіць паспешна,Каб досвіткам лёгка пазбыцца?Якія тут вершы? ...Каб толькі ў знясільнай хадзеНе ўпасці аднойчыI з гразкай дарогі не збіцца! ...* * *Я сяджу задумліва-мінорныВечарам асеннім пры акне.Кажуць, што мінору болей нормыСтала штосьці ў вершах у мяне.Ну не ўмею я дзеля пракормуРыфмаваць салодзенькі мажор.Ды і хто ўгадае тую норму,Што і мне азначыў пракурор?Зноў гляджу ў зажуранае неба,Песню жураўліную лаўлю.I ў душу маю плыве патрэба —Адгукнуцца ціха жураўлю.I паспагадаць людскому гору,I схавацца ад будзённых спраў...Вы ўжо мне даруйце,Што міноруЯ звыш нормы сёння перабраў...* * *У начной бязладнай завірусеЗамяло сляды мае за мной.Прыпыніўся я і азірнуўсяЗ горкаю трывогаю зямной.На жыццёвых балыпаках падбіўся,Ад густой пазёмкі пасівеў.I, быць можа, так і не адбыўся,Хоць ад Бога блаславенне меў.Раны свае тайныя і стратыНе паспеў злічыць і прыглушыць.Ці то лёс,Ці сам я вінаваты,Што баляць яны ў маёй душы.Выплывае месячык двурогі.Кропля неба стыне на шчацэ.I стаю я пасярод дарогіСа старою кульбаю ў руцэ.* * *Калі сэрца ў рэшце рэшт прыстанеI замгліцца месяц угары,Што я вам скажу на развітанне,Папрашу я вас аб чым,Сябры?На шляху запыленым і тлумным,Па якому суджана прайсці,Вы мяне не ўспамінайце сумным.Вам і так нявесела ў жыцці.Згадвайце нястомным і вясёлым,З кошыкам лазовымI кійкомГаманкім вясковым балаголамЦі гарэзным босым пастушком.Як мяне прыпомніце аднойчы,Хай да вас смяшынкі прылятуцьI на міг памаладзеюць вочы,I ва ўсіх усмешкі расцвітуць ...* * *У планеты весняйНа відуЗавяду я песню,Завяду.Тую,Не забытую,Маю,Што ні з чым не зблытаю,Пяю.Тую,Не забітуюЯшчэ,Што з душыМалітваюЦячэ.Завяду я песню,Завяду.Можа,Не на шчасце —На бяду.Кіну,Як расінку,На жарству,Каб сказала ўсім,Што я жыву.* * *Я сваё жыццё, нібы пірог,З многімі дзяліў і не бярог.Менш за ўсё каханай адламіў...Каб жа хоць каго ды накарміў!Талент, вершы, веру і любоўРаскідаў, нібы паштовых галубоў.Можа, ад Дняпра ці ад ДзвіныНа змярканні вернуцца яны...