Читать «Паміж зоркай і свечкай» онлайн - страница 10
Генадзь Бураўкін
Слімак(іранічная ідылія)Ля гародаЛяжыць калода.На калодзе сядзіць слімак.Для гародаI для народаЁн не робіць шкоды ніяк.Сонны трошкі,Ён грэе рожкі.Не збіраецца саслізгнуць.Богам створан —Ніякі воранНе павінен яго крануць.А вакол —Цішыня і згода,Як суладдзя нябесны знак.Ля гародаЛяжыць калода.На калодзе сядзіць слімак...* * *Бывае,Ледзь не плачу ад тугі я,Ад жалю,Што ў грудзях маіх пячэ...Ці проста ўзрост,Ці, можа, настальгіяПа тым,Што не забылася яшчэ?I хочацца мінулыя гадыВярнуць,Зрабіць усё, што не збылося,I пасяліць зноў залатую восеньУ гольія зімовыя сады.I хочацца напіцца яшчэ разВясныПа-маладому ненасытнаI беражна,Як праз густое сіта,Душой прасеяцьПамяці запас...Так хочацца,Пакуль яшчэ жыву,Не думаць пра апошняе расстанне,Каб не туга,А ціхае літаннеТуманіла сівую галаву...* * *Песні адны мы спявалі калісьці,Чулі адзін аднаго ў шматгалоссі.Толькі аднойчы шляхі разышліся,З чарак сяброўскіх віно разлілося.Нас развялі і пасады і звады,Новыя песні і новая доля.Можа, мы гэтаму сёння не рады,Ды ўжо не вернеш былога застолля.Пэўна, мы лаўраў і воплескаў варты —Хай за спіною павага буркоча.А не чутны болей смелыя жартыI не гараць апантанасцю вочы.Можа, мы сыдземся зноў, як калісьці,На пагулянцы ці на юбілеі,Песні прыпомнімI рукі паціснем.Толькі разбітыя чаркі не склеім...* * *Як пакліча ўсявышніУ сваю благадаць,Я не буду залішнеНа зямлі назаляць.У святую дарогу,Дзе і мытні нямаш,Мне не трэба падоўгуПакаваць свой багаж.У прыпар ці ў завею,На ляту, на бягуДаспяваць не паспею,Дакрычаць не змагу.Да свайго каравана,Што п'е з Леты ваду,Адплыву нечакана,Неўпрыкмет адыду...АсенняеЧаго душа мая шчыміць,Не ведаю:Ці ад таго,Што нецікава жыць,Ці ад таго,Што неба сёння бледнаеI ліст апошні за акном дрыжыць.А, можа, ад таго,Што шмат растрачанаI быльнягом счарнелым зарасло,Што з памяці сплывае ўсмешка матчынаI жураўля спазнелага крыло.Забылася, схавалася пад верасамСцяжынка ля бацькоўскага двара.I многія сябры мае не вернуццаЗ дарогі той,Куды і мне пара.Не грэе сонца.Горбяцца за крушняміЗамшэлыя, цяжкія валуны.Буслы зляцелі з балацін асушаныхI ўжо назад не прыляцяць яны.На хмаркіПромні выцвілымі пасмаміКладуцца,Каб сплываць за далягляд.I толькі пазняцветВачамі ясныміГлядзіць,Як і паўсотні год назад ...