Тэатральная баладаНа ранішнім спектаклі, у нядзелю,Было так малалюдна, што гадалі:Спектакль паказваць ці прасіць вяртацьШаноўнейшую публіку білеты,А ў сэнсе кампенсацыі маральнайПрапанаваць ёй з'ездзіць у грыбы3 артыстамі, з Падзоркавым і Зорнай!I вось прыйшлі з такою прапановайДа публікі:галоўны рэжысёр,Адміністратар, білецёр і наватПажарнік, хоць апошняму былоI лепей тое, што так мала людуСягоння ў зале, толькі каб нікогаТам не было,—Было б, вядома, лепш.Прапанавалі... У адказ на гэтаШаноўнейшая публіка сказала,Што ёй не трэба ні грыбоў, ні ягад,Бо па пытанню гэтаму якразНа днях яна блукала ў нейкім лесеI нешта там збірала, а на сённяЗапланавана загадзя ў яеМерапрыемства ў плане тэатральным,I за яго ёй прыйдзецца трымацьАдказ не белымі ці іншымі грыбамі,А слушнай справаздачай у прафкоме.Шаноўнейшаю публікай быў я...Як узурпатар, я сядзеў пад люстрайУ восьмым радзе, на чацвёртым месцы,І мог сядзець яшчэ на саракаЗусім законна, бо ў маёй кішэніЛяжалі сорак ранішніх білетаў,Якія даў мне прафсаюзны дзеяч,Сказаўшы: «Хоць памры, а забяспеч...»Па сцэне бег узрушаны ПалонійI Гамлету крычаў:- Ды зразумей ты!Я не магу ў пустую залу кідацьШэкспіраўскія словы... Гэта смешна!Ён там ад іх аглухне!Ён адзін!..Адказваў Гамлет:— Іх, Палоній, сорак.Глядзі на іх: усе яны сядзяцьКрывыя, змрочныя, як каралі без тронаў,Двурушныя, як твой гофмайстар... ІмДарма не трэба нашае мастацтва,Пляваць ім на яго! Ім толькі б жэрці,Ды хапаць больш, ды піць, ды ціскаць баб!..I гэты вось, у восьмым радзе... ЁнСквалыга са сквалыг! Чаго прыплёўся,Што тут згубіў,— спытай яго,— і будзе,Нібы талмач будыйскі, нешта плесціПра прыгажосць... гармонію... Душу,Якая жыць не можа без мастацтва,Ды ўсё гэта —Брахня!А праўда ў тым,Што мешчанін ён, і яму ў даўбешкуКурыную — такі ж, як ён, сквалыгаУвёў:ах, жывапіс!ах, музыка!тэатр!Як гэта тонка! — ляпнуць паміж іншымПра нейкі там экзістэнцыялізм,Хоць што гэта такое,ён, пачвара,I знаць не знае...Ён, як ты, Палоній,Жыве за шырмай... Падслухоўваць, зыркаць,Разносіць плёткі скрозь, усё пра ўсіхЗбіраць у папку, каб у нейкі часЯе таму падсунуць, хто нічымНе грэбуе, і ў барацьбе за месца,За трон вышэйшы і шырэйшы стол —За лёкая свайго яго прызначыць!..Вось тут ён — зух.Вось тут — мастацтвазнаўца.О, каб жыццё было тэатрам! ЦіКаб ён іграў гофмайстара на сцэне!3 якой бы я вялікай асалодайНе рэквізітнай шпагай, а сапраўднайЯго праткнуў! I паглядзеў: якаяМярзоціна у імзамест крыві!..Ён скончыў маналог. Палоній лыпаўЖахлівымі вачыма... Рэжысёр,Адміністратар, білецёр і наватПажарніктак глядзелі на мяне,Нібы я зараз вытрасу з кішэніНе пачак ранішніх скамечаных білетаў,А сорак бомбаў...I тады!!!А ГамлетСышоў са сцэны:— Едзеш у грыбы?— Пра што пытаць...Вядома, еду,Гамлет...
