Читать «Пад знакамі Арла й Пагоні» онлайн - страница 7

Нешта надзвычай сымбалічнае ёсьць у тым, што наогул першую ў гісторыі беларускую кнігу напісаў і выдаў зусім не беларус, а ўраджэнец карэннае Польшчы — жыхар Мазовіі. На ўвазе маецца геніяльная для нас постаць Сымона Буднага, якога энцыкляпэдысты характарызуюць як гуманіста й асьветніка, тэоляга й рэлігійнага рэфарматара, філёзафа й гісторыка, філёляга й паэта Літвы. Скончыў ён факультэт свабодных мастацтваў Ягелёнскага Ўнівэрсытэту ды вучыўся яшчэ ў праславутай швэйцарскай Базэлі. Пасяліўшыся ў Вільні, гэты малады й добра адукаваны паляк у 1558 годзе выкладаў на беларускай мове ў мясцовай пратэстанцкай школе. Будучы адначасова чалавекам энэргічным, ён — супольна зь іншымі — неўзабаве заснаваў у Нясьвіжы друкарню, у якой выдаў па-беларуску Катэхізіс. Быў тады 1562 год. Запамятайма гэтую дату, бо ёсьць яна датаю зьяўленьня на сьвет менавіта тае першае кніжкі, цалкам напісанай і надрукаванай на нашай мове, хоць яе аўтар — не беларус ад нараджэньня (падобныя факты няраз паўторацца, і таму варта адзначыць пры нагодзе: нацыяналізм і нацыянальная ізаляцыя не назіраюцца сярод інтэлектуальнай эліты). Цывілізаваная Эўропа зацікавілася ў свой час Міколам Гусоўскім, які стварыў у Рыме й апублікаваў у Кракаве паэтычны твор Песьня пра зубра. Захапляе яна й сёньня, праз паўтысячы гадоў пасьля. І вось ашаломленаму Захаду прадставіўся наступны „русін”, Сымон Будны, глыбокі мысьленьнік, інтэлектуал сусьветнага фармату й разам з тым імпэтны абаронца духа Белай Русі, прадаўжальнік традыцыяў Францішка Скарыны ў станаўленьні нацыянальнай самасьвядомасьці.

Сярэдзіна XVІ стагодзьдзя — гэта эўрапейскі Рэнэсанс і фармаваньне беларускай нацыянальнай культуры побач з польскай, загасаньне дынастыі Ягайлавічаў, у шэрагу якой толькі апошні палічыў патрэбным навучыцца гаварыць па-польску, Жыгімонт Аўгуст, які, як і яго бацька, Жыгімонт Стары, вельмі неахвотна выяжджаў зь Вільні ў Кракаў, бо ён — запісана ў хроніцы — Літву мілаваў. Характэрная дэталь: бязьдзетны Жыгімонт Аўгуст памёр у Кнышыне, што каля цяперашняга Беластоку, на мяжы з Польшчаю, быццам бы не хацеў даць перавагі ніводнаму з прысуджаных на супольны лёс народаў.

5. Мовы

Мы не заўсёды ведаем пра тое, што польска-беларускія ўзаемныя ўплывы ў той старажытны час пульсавалі ў вельмі спэцыфічных умовах, перш за ўсё, у сфэры моўных кантактаў. Маецца тут на ўвазе недастаткова ясная кожнаму тая акалічнасьць, што польская мова ня толькі ў Сярэднявеччы, але й пасьля, ня мела рангу афіцыйнай. Латынь — дарэчы будзе зноў прыгадаць — дамінавала ва ўсёй заходнеэўрапейскай дзяржаўнай ды культурнай зоне (прыкладам кажучы, у Вэнгрыі вывелі яе з адміністрацыйнага ўжытку недзе толькі ў палове ХІХ стагодзьдзя). На ёй абавязкова пісаліся дыплёмныя працы ў Віленскім Унівэрсытэце часоў Адама Міцкевіча. А ў Нямеччыне першая лекцыя на роднай — для студэнтаў — мове адбылася ў 1720 годзе. Навукова апрацаваная польская граматыка паявілася прыблізна на адзін век хутчэй за беларускую, калі Рэч Паспалітую ўжо дзялілі паміж сябе ейныя магутныя суседзі.