Читать «Пад знакамі Арла й Пагоні» онлайн - страница 2

У самым магутным у Белай Русі горадзе Полацку, што на Дзьвіне, у купецкай сям’і Лукі Скарыны нарадзіўся каля 1490 году сын, якога ахрысьцілі імем Францішак. Род гэты славіўся, несумненна, сваім багацьцем, маючы прыбыткі ня зь нейкага дробнага, мясцовага значэньня, гандлю, але з абаротаў у кантынэнтальным руху тавараў (прыкладам кажучы, гісторыкі ўстанавілі арганізацыю Скарынічамі ўласнае факторыі аж у Познані, адкуль выяжджалі абозы з дабром у Нямеччыну і ў Данію). Яшчэ бязвусым юнаком Францішак Скарына пайшоў вучыцца ў Кракаўскую Акадэмію — адзіны ў тую пару ўнівэрсытэт на неэўрапеізаваным усходзе славяншчыны, калі памятаць, што з гары Вавэль бачыліся прыкарпацкія царкоўкі галіцкіх русінаў-лэмкаў.

І адразу натыкаемся на некалькі загадак, ня высьветленых па сёньняшні дзень, у жыцьцяпісе гэтай геніяльнай у гісторыі Беларусі постаці. І так, найпершая: адкуль у яго тыпова каталіцкае імя Францішак, і то далёка не ў арыстакратычным доме? Рыма-каталіцтва на тым сутыку стагодзьдзяў было мінімальна пашыраным і ў літоўскіх вярхох, а звычайны народ спакваля вызнаваў праваслаўе (акрамя Жамойці). Будучы перакладчык на старабеларускую мову Бібліі ніколі не называў сябе палякам. І наступная, інтрыгуючая нас, няяснасьць: якім чынам у хлапечым узросьце спазнаў ён лацінскае чытаньне й пісаньне, без чаго не магло быць і гутаркі аб выезьдзе на навуку ў Кракаў, дзе па-польску не выкладалі, і не было нават думкі ўводзіць нацыянальны слоўнік у адукацыйны ўжытак (нелацінскі кніжнік, Мікалай Рэй, зьявіўся толькі праз пакаленьне, клічучы: Палякі — ня гусі, сваю мову маюць!).

Тым ня менш, не чакаючы спадзяваных адкрыцьцяў скарыназнаўцаў, мы ня зробім памылкі, калі скажам, што веліч таленту Францішка Скарыны абудзілася й рэалізавалася ў рэшце рэшт у выніку зьяўленьня менавіта польскіх уплываў, выходзячы насустрач якім інтэлектуальна ўражлівая асоба атрымлівала магчымасьці дзеля разумовага працэсу. Іншага шляху далучэньня Беларусі да цывілізаваных краінаў не існавала.

У гэтым месцы даходзім упрытык да праблемы, наступіўшай праз век пасьля, палянізацыі. Аб тым, што праходзіла яна не пад нейкім татальным прымусам, але як прыродная перавага культурна мацнейшага над слабейшым, няхай сьведчыць той факт, што авалодала неўзабаве й царскім дваром Раманавых у Крамлі: сам Пётр І у маладосьці дэклямаваў польскія вершы — такая цана адсталасьці. І Польшча раней заплаціла яе, паступова пераўтварыўшыся ў нямецкамоўную правінцыю, разам з тым жа Кракавам, у якім славуты Пётр Скарга выпрасіў у караля даць суровы загад, каб хоць у адным тутэйшым касьцёле гаварыў ксёндз казань па-польску. Высокі вал культуры каціўся ад Італіі, Францыі, цераз Нямеччыну ды Аўстрыю.

Польскія словы або й фразы пранікалі ў беларускае маўленьне, вядома, часьцей. Напрыклад: выволаць, гжэчны, дажывотны, захавацца, кшталцоны, маетнасьць, малжонак, панна, панства, пекны, цо. Дастаткова зазірнуць у Статут Вялікага Княства Літоўскага, каб пераканацца ў мностве палянізмаў, якія не зьявіліся зь дня на вечар, а ўкараніліся пры жыцьці яшчэ папярэдніх пакаленьняў. Ня ўсе прыняліся, а перанятыя падлягалі пазьнейшым зьменам у адпаведнасьці з нормамі беларускага маўленьня: Сэйм мадыфікаваўся ў Сойм, пенкны — у пекны, маетнасьць — у маёмасьць. Польская мова займела ад беларускай параўнальна мала, аднак беларусізмы бытуюць у ёй і па сёньняшні час, аб чым маюць прыблізнае ўяўленьне цяпер выключна філёлягі. Папулярнымі запазычаньнямі зь Белай Русі лічацца словы: haіas, harowaж, hodowla, hulaka, odyniec, pohulanka ды сумежныя зь імі формы.