Читать «Мы з Санькам — артылерысты...» онлайн - страница 114

Намазваючы скібкі, усе мы адчуваем сябе шчаслівымі. Ну каму, скажыце, яшчэ даюць масла? Салдатам не даюць, фабзайцам не даюць. А дзе вы бачылі, каб яго елі цывільныя людзі? Аднойчы, будучы ў звальненні, я пахваліўся гэтым бабцы, дык яна мяне папрасіла:

— Ты хоць пры Глыжку маўчы, яму, беднаму, і лыжка алею — свята.

Калі пра нас так клапоцяцца, значыць, мы таго варты, мы — абаронцы народа. Як кажа наш капітан, чым мы лепш ядзім, тым страшней імперыялізму.

3 гэтым маслам мне, як «развадзяшчаму», цэлая марока. Каб яго раздзяліць на порцыі, трэба вока ды вока і спрытная рука. Па першым часе, пакуль я не напрактыкаваўся, былі ў хлопцаў і крыўды. I тады нехта прапанаваў: няхай «развадзяшчы» бярэ сваю порцыю апошні. I гэта стала законам. Тут ужо хітры не хітры, а сабе болып не ўдзеліш.

Але цяпер я ў гэтай галіне — спец: парэжу як у аптэцы, можна не мераць і не важыць. Заканчваючы дзяльбу, я звычайна даю папярэднюю каманду:

— Не хапай, не хапай...

Вось хлопцы падрыхтаваліся, відэльцы напагатове, і гучыць каманда:

— Хапай!

Момант — і талерка пустая. Застаецца толькі паглядзець, што засталося на маю долю.

Вось чаму на Колю Кузняцова ўсе паглядзелі, як на ненармальнага, калі аднойчы перад пастраеннем на вячэру ён сабраў у казарме вакол сябе гурт і сказаў:

— Хлопцы, ёсць прапанова сёння масла не есці...

— Правільна! — прымаючы гэта за няўдалы жарт, не даў яму дагаварыць Мішка Цыганкоў.— Будзем пасціць, нібы манахі, адмовімся ад скаромнага...

— У яго тэмпература,— выказаў здагадку Лёва Белкін.

— Канчай, туркі! Дайце сказаць,— супакоіў Коля ўсхваляванае таварыства і ўзняў руку, просячы ўвагі: — Я прапаную масла не есці, а сабраць яго як болей і перадаць у шпіталь Пiсклю. Яму трэба харчавацца толькі маслам, тады пляма на лёгкіх знікне. А хто не згодзен — справа добраахвотная. Жмоты няхай лопаюць.

— А калі яго там сестры пажруць? — засумняваўся Лёва, але на яго так паглядзелі, што ён стушаваўся: — Ды я што? Я, як усе.

А ўсе — за. Якія тут могуць быць размовы, калі трэба таварыша ратаваць? Не ведаю, як у каго, а ў мяне аж на душы зрабілася лягчэй. Можна сказаць, што справа з Косцікавай хваробай вырашана: адкормім хлопца маслам — і ўсё тут. Якія плямы супраць масла ўстаяць?

Тое, што мы п'ём чай з нішчымным хлебам, за вячэрай не засталося незаўважаным. За суседнімі сталамі на нас глядзелі, як на дзівакоў, і паціскалі плячыма. Каб у нас адмовіцца ад ежы, трэба быць адважным. Быў ужо такі выпадак, калі адзін узвод не захацеў есці перасолены суп, дык справа дайшла да генерала. А як жа: тут забаставаць за сталом — гэта ўсё адно што не выканаць баявое задание. Надзвычайная падзея. Дома што? Не хочаш — не трэба, вельмі прасіць не будуць, можа, толькі ўедліва скажуць: губа тоўстая — кішка будзе тонкая. А з-за супу такое ўзнялося, што ўсе на цырлах хадзілі. Камандзір — выхавацель таго ўзвода і наш доктар, кажуць, атрымалі добры наганяй, а повара ледзь не звольнілі.

Дык то ж нейкі суп, а тут масла. Такога, відаць, нідзе не было, каб яго не елі. І папаўзлі чуткі ад стала да стала: бастуюць, абдурылі хлопцаў, абважылі. I правільна, што бастуюць, няма чаго нас дурыць.