Читать «Адукацыя» онлайн - страница 4

АДУКАЦЫЯ

Нам ілгалі бессаромна доўга, Хітра і бязлітасна манілі. Слепату душы лічылі доўгам, Тупасць — дабрачыннасцю лічылі. А цяпер яны прызналі сціпла, Мудрыя настаунікі і суддзі: "Мы не так, як трэба, вас вучылі. Самі перавучвайцеся, людзі." Што ж, магчыма, мы спазнаем самі, Як лячыць абсечаныя крылы. Ды бязвер'е — наш паганскі камень — Нам насіць з сабою да магілы. А былы настаунік ці прафесар Перад намі не апусціць вочы — Ён маніў таму, што быу "пад прэсам", А цяпер таксама праўды хоча. Што ж, за усё нябожчыкі адкажуць, Панясуць яны віну любую... Хутка ў школу пойдуць дзеці нашы, «Добры дзень» ці «Здравствуйте» пачуюць?

* * *

Віншую вас, мы выміраем! Цяпер не доўга ўжо цярпець. Край зробіцца сапраудным раем, Калі яго ачысціць смерць. І застануцца толькі душы Сярод нябачаных раслін. Тутэйшы люд сціхае мужна, Як жук, што ўпаў у фармалін. І ад здзіўлення пакруглелі Разважлівыя вочы зор. Жыць годна мы, браткі, не умелі. Так церпіць, толькі хто памёр. А навалач, што нас знішчае, "Прабачце" скажа — і на дне. Збірайцеся! Харон прычаліў На цермаядзерным чаўне.

* * *

Гэты вецер — апошні мой вецер, апошні мой дзень. Заутра ператваруся ў істоту з праграмаю "Выжыць". Колькі можна аплакваць бяздушша, бязлітаснасць бліжніх І мяне не пазнае назаутра уласны мой цень. Я не буду стаяць убаку ад гарластаі чаргі. Я на брудную лаянку стану нарэшце адказваць. Я зраблюся вясёлай, апранутай добра, рухавай, Гэта буду не я— але тут не патрэбна такіх. Вецер, вецер, заплаканы вецер, апошні святы... Як душа памірае пакутна— і вольнае цела. Я змяшаюся заўтра з натоўпам людзей азвярэлых. Не, найлепей зраблюся асеннім лістом залатым.

ЛЁЗНЫЯ ЛЮДЗІ

Людзі лёзныя, Сцежкі росныя, Ногі босыя, Словы — слёзныя, Ну а песні нашы — разбойныя, Ну а вочы нашы — пагрозныя. Добрай раніцы, слаўны Полацак! Будзе вечар твой — сумнаваценькім. Не Сафіі госці памоляцца, Божы страх намоляць багаценькім. Добры вечар, Менск, гандляроўскі край! Прадамо табе сваё гора мы. Бо кірмаш. заужды валацугам— рай. Плакаць будзеце цэлым горадам! Нам кароль казаў на вайну ісці, Нам закон казаў гарады мінаць. Добры дзень, Гародня! Табе — плаціць, Што схацелі госці заначаваць. Людзі лёзныя, неработныя Да спажывы лёгкай ахвотныя, Каб нашчадкі нашы багатыя У гарадох, адкуль праганялі нас, Кіраваць маглі магістратамі, З гарадоў зрабіл! разваліны! Людзі лёзныя, Сцежкі росныя, Ногі босыя, Сны пагрозныя.