Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 119
Анатоль Бароўскі
Як адбегся з паўсотні крокаў, ззаду грымнуў стрэл. Потым другі. Кулі ціўкнулі над галавой.
У карабіне было ўсяго два патроны. Астатнія былі ў кішэні фуфайкі...
Праз тыдзень хадзілі на чыгунку.
Але ўзарваць эшалон не ўдалося. Нарваліся на групу нямецкіх разведчыкаў. Моцна параніла Міхалапа — ён адвёў разведчыкаў ад падрыўнікоў...
У зямлянку ўваліўся Міхал Клімаш — у аўчынным кажушку, расхрыстаны.
— Таварыш камандзір, — загаварыў з парога, — там такое дзела — затрымалі паліцая.
— Якога яшчэ паліцая, дзе?
— На першым дазоры затрымалі. Спрымачоўскі паліцай Жамойда і з ім Адам Альшэўскі, жыхар той жа вёскі.
Громаў нейкі момант разважаў, потым прамовіў:
— Што ж, вядзі.
Праз хвілін колькі ў зямлянку Клімаш прывёў Жамойду — у чорным кажусе, у валёнках. Насцярожана глядзеў па Громава, камячыў у руках шапку.
— "Прозвішча?
— Жамойда. Я вам, таварыш камандзір, прывёз соль і цукар.
Громаў недаўменна паглядзеў на паліцая. У бок Украіны паехалі партызаны, каб хаця не солі, дык попелу — шчолачы з яе — расстарацца.
— Адкуль яна ў цябе?
— Я яе павінен быў сёння даставіць у суседні гарнізон.
— Чаму ж да нас прывёз?
— Бо ведаю, што пакутуеце без солі і цукру. І што хворых шмат. Я ж не вораг людзям...
— А хто ж ты тады?
Казімір апусціў галаву:
— Не па сваёй ахвоце я — прымусілі.
Громаў нейкі час маўчаў, абдумваў сітуацыю. Для яго ўсё тое было нечаканкай. Чаму падаўся да іх? Адчуў, што пералом наступіў — пад Масквой добра турнулі фашыстаў?
— Мне вось што яшчэ хацелася б пачуць: ці ёсць сярод вас паліцаі, якія б згадзіліся перайсці на наш бок? Ці памагаць нам.
Казімір задумаўся, сказаў:
— Пра тое не ведаю. Дазнаюся. Во яшчэ што. Гюнтэр Клаўс, мой начальнік, казаў, што на партызанскі атрад, не ведаю толькі які, праз колькі дзён пападуць карнікі І прыедуць яны з Мазыра. Яшчэ. Не ведаю зноў жа, у нейкі атрад будуць падасланы дзве дзяўчыны пад выглядам, што хочуць ваяваць з фашыстамі. То правакатары. Ім дадзена заданне высачыць партызан...
— Адкуль вядома?
— Клаўс нядаўна за чаркай хваліўся. Казаў, што скора партызанскаму атраду капут. Гаварыў пра дзвюх медхен, якія зробяць гэта. А пра астатняе я здагадаўся. Хаця тут у нечым магу і памыліцца.
Громаў пальцамі пацёр лоб, сціснуў губы.
У зямлянку зайшлі Клімаш і Міхалап. Жамойда азірнуўся, збянтэжана і з усмешкай глядзеў на Косціка.
— Во, і мой друг, Косцік, у вас, — прамовіў Жамойда, — з адной вёскі мы, амаль суседзі...
— Воўк табе друг, а не я... — адказаў Міхалап, а камандзіру далажыў: — Заданне вашае выканаў, Леанід Піліпавіч.
Паліцай зніякавеў, апусціў галаву.
— Тады адпачывайце, Міхалап. І вы, Клімаш, таксама. Заўтра з раніцы да мяне. Жамойду правядзіце да санак.
Вочы Жамойды свідравалі падлогу, цяжка дыхаў, а адна думка непакоіла яго: «Казаў ці не, што страляў па ім? Калі ж казаў, то канцы мне... І чаго папёрся, дурань?!»