Читать «Фантамас» онлайн - страница 27

— Жэром Фандор? — задуменна сказаў юнак.— Што ж, пан мае рацыю. Імя гучнае, знакамітае.

— Вось і цудоўна, Жэром Фандор. А цяпер дай мне выспацца. Рыхтуйся да новага жыцця.

— Шчасліва!

XX

За кубкам гарбаты

Тэрэза Авернуа наблізілася да лэдзі Белсом, якая напаўляжала ў шэзлонгу ў вялікай гасцёўні свайго палаца ў Нэі. Па пратэкцыі Эцьена Рамбэра ўнучка маркізы дэ Лангрун ужо два месяцы была адной з асабістых сакратарак англійскай арыстакраткі.

Тэрэза пачціва звярнулася да лэдзі Белсом:

— Святар Уільям Хоўп просіць дазволу прыехаць да вас неадкладна. Ён з вашых паўночных маёнткаў.

— Шчыры чалавек! — Лэдзі Белсом загарнула кнігу і ўсміхнулася Тэрэзе.— Няхай прыходзіць.

Дзяўчына вярнулася да тэлефона, а лэдзі Белсом паглядзела на адну з маладых англічанак, якія разам з Тэрэзай працавалі ў яе сакратаркамі.

— Чаму вы ўсміхаецеся, Лізбэт? — спытала яна.

Лізбэт нават не сумелася:

— Мяркую, што гэты святы чалавек не павячэраў у цягніку і таму адчуў праз тэлефонны дрот водар вашых гарбаты і печыва.

Лэдзі Белсом не стрымлівала свайго смеху.

— Кіньце, святар вышэй усіх гэтых спакус.

— Выбачайце, лэдзі Белсом,— настойвала дзяўчына.— Аднак, ці не ён сам надоечы тлумачыў Тэрэзе, што да хлеба трэба ставіцца з павагаю, бо на ім ляжыць блаславенне Божае, што кепска засмажаны ростбіф — нейкім чынам святатацтва.

— А мне здаецца,— перапыніла яе Тэрэза,— што гэта быў не ростбіф, а фазан.

Лэдзі Белсом зрабіла ім вымову:

— Вам бы толькі кпіць, вы проста зайздросціце, што ў чалавека добры апетыт. Бярыце прыклад з Сюзанны.

Сюзанна, прыгожая брунетка, займалася пісьмамі.

— Лэдзі Белсом! — засаромелася яна,— з таго часу, як крэйсер з маім Гары вярнуўся ў Еўропу, я зусім страціла апетыт.

Лэдзі Белсом паднялася з шэзлонга, прайшлася па пакоі і спынілася каля дзяўчыны.

— Я не бачу тут сувязі. Каханне мацуе душу, але не цела. I калі я згадала ваш апетыт, то не збіралася кпіць, мая маленькая Сюзанна. Наадварот, вы абавязаны захаваць для будучага мужа свае ружовыя шчокі і цудоўнае здароўе, каб быць годнай яго жонкай і маці.

Тут Лізбэт перапыніла лэдзі Белсом і завяршыла яе думку:

— ...Маці шматлікіх дзяцей, сямі ці васьмі дзяўчынак.

Але на гэтым ёй давялося спыніцца, бо ўвайшоў лёкай і абвясціў:

— Святар Уільям Хоўп!

У гасцёўню зайшоў немалады чалавек у чорным арнаце, з паголенаю галавою і прыязным тварам.

Лэдзі Белсом падала святару руку, і той дакрануўся да яе вуснамі.

— Я рада вас бачыць,— сказала лэдзі Белсом,— і запрашаю выпіць з намі кубак гарбаты.

Святар павітаўся з дзяўчатамі і потым, нібыта прасіў прабачэння, што не адмаўляецца ад прапановы, адзначыў:

— Я не вячэраў у цягніку.

Лізбэт перапыніла яго:

— Сапраўды, ад гэтага кубка ідзе такі цудоўны водар.

Святар узяў кубак у руку.

— Менавіта гэта я і збіраўся сказаць.

Тэрэза і Сюзанна павярнуліся да сцяны, каб схаваць усмешкі, але лэдзі Белсом перайшла за свой пісьмовы стол і звярнулася да іх, можа, залішне сур’ёзным тонам:

— Мы мусім абмеркаваць важныя справы, так што вазьміце, калі ласка, свае паперы.