Читать «Фантамас» онлайн - страница 18

— Нічога. Я кручуся на адным месцы.

— Але ж лорда знайшоў менавіта сам камісар.

— Знайшоў, толькі што з таго?

— Гэта ж выдатна, дарэчы, растлумачце, як прыйшло на думку зазірнуць у чамадан пана Гурна?

— Усё вельмі проста, пан Фузілье. Пасля таго як знік лорд Белсом, я адразу здагадаўся, што мы сутыкнуліся са злачынствам. Неўзабаве я даведаўся, што пад час вайны ў Трансваалі лорд пазнаёміўся з англічанінам Гурнам... Вядома, я вырашыў сустрэцца з гэтым Гурнам.

— Пан камісар залішне сціплы! — сказаў Фузілье.

— Мне толькі пашанцавала,— не згадзіўся Жуў.

— А калі аглядалі труп,— усміхнуўся Фузілье,— таксама пашанцавала? Вы дазналіся, што лорду Белсому ў жылы быў уведзены сульфат цынку, такім чынам цела забальзамавалі, каб прыпыніць распад.

— Я проста быў уважлівы, не больш за тое,— ізноў запярэчыў камісар.

— Як пан мяркуе, хто забіў маркізу? Ці вінаваты Эцьен Рамбэр? Ці справядлівы прысуд?

— Пан Фузілье,— сказаў камісар Жуў,— каму іншаму я не адказаў бы, а калі па-сяброўску, то справа дэ Лангрун яшчэ не скончана, і покуль нельга казаць што-небудзь пэўнае.

— То што, Шарль Рамбэр не забіваў?

— Я гэтага не казаў.

— Ну, добра, а Эцьен Рамбэр, ён не вінаваты ў смерці сына?

— I гэта магчыма.

— Пан камісар,— нарэшце сказаў Фузілье і паківаў пальцам,— ці не Фантамаса вы збіраецеся абвінаваціць у забойстве маркізы?

— Менавіта так.

— Мне здаецца, што вы ані пра кога іншага і думаць не можаце, паўсюль гэты Фантамас! Тады, мой шаноўны камісар, як можна было абмінуць і не зацікавіцца рабаўніцтвам у «Раяль-Палацы»?

— Гісторыя з Соф’яй Данідавай?

— ... і з Фантамасам!

— Наўрад ці, Фантамас ніколі не пакідае пасля сябе такіх слядоў. Не ягоны стыль.

— А калі Фантамас пажадаў падражніць паліцыю? Ці да такога ён не здатны?

— Я, пан Фузілье, мяркую інакш. Звычайны злодзей вырашыў згуляць у Фантамаса...

— Наўрад ці, пан камісар! Звычайны злодзей не здолее ўкрасці столькі дыяментаў і сто дваццаць тысяч франкаў. Тут Фантамасаў маштаб і галоўнае — нахабства!

— Я хачу ведаць падрабязнасці, пан Фузілье!

— Самае дзіўнае — гэта спрытнасць злодзея: ён абрабаваў княгіню, заскочыў у ліфт, пераапрануўся калідорным і паспрабаваў уцячы на вуліцу, але швейцар спыніў яго, толькі злодзей не разгубіўся, зноў сеў у ліфт, узняўся, падышоў да дзяжурнага Мюлера, ад якога атрымаў заданне папярэдзіць паліцыю. I цяпер ужо швейцар, падпарадкоўваючыся загаду дзяжурнага, выпусціў злодзея з гатэля.

Рабаўнік, які мае такі спрыт, можа звацца толькі Фантамасам!

— Неабавязкова,— задумаўся камісар Жуў,— кожны злодзей-прафесіянал зрабіў бы тое ж самае.

— Але трэба было яшчэ мець пэўнасць, што ў нумары ёсць вялікая сума наяўных грошай, яму магла дапамагчы ў гэтым Надзін. Аднак нават калі ведаць, што грошы ёсць, трэба дазнацца, дзе яны схаваныя. Не сама ж княгіня паказала яму шуфляду сакрэтніка?

— Самае дзіўнае, што паказала! — камісар Жуў наблізіўся да Фузілье.— Княгіня кладзецца ў ванну, а рабаўнік дакладна ведае, як яму сябе паводзіць. Ён выходзіць з-за фіранкі, пагражае княгіні, запалохвае, потым супакойвае, прытвараецца закаханым. А потым фокус са святлом, і, магу запэўніць, не для таго, каб злітавацца над цнатлівасцю княгіні, а каб агледзець яе рэчы. Я маю пэўнасць, што, каб ён знайшоў грошы, то адразу ж уцёк бы... Але ён не знайшоў і застаўся ў спачывальні чакаць княгіню. Ён не ведаў яшчэ, дзе грошы, і таму ўважліва сачыў за кожным рухам княгіні, міжволі яе погляд спыніўся на сакрэтніку... Ён цудоўна зразумеў, што непакоіць ахвяру. Выцягнуў грошы і кінуў у сакрэтнік сваю візітоўку. Адзінае, што мы маем сёння, гэта тое, што злодзей, калі пераразаў электрычны дрот, моцна апаліў сабе далонь.