Читать «Босая зорка» онлайн - страница 17

ДВАЙНІЦА

Змяя — Двайніца бліскавіцы, Што пакахала зябкі змрок. І гром, Як малады прарок, Даў блаславіцца і абвіцца, Я к ля каханка, маладзіцы Ля дрэва існасці. Таму Змяя і ўдзячная яму І не зайздросціць бліскавіцы.

СУПАДАЮЦЬ

Тчэ чаўнок падвешанай калыскі Часу суравое палатно. Страх дрыжыць, Якраз як хвост у пліскі, Змераўшы ў рацэ нябыту дно. Цемру тчэ чаўнок чаўна Харона, Сцюжу скрухі тчэ чаўнок труны. Супадаюць ценьмі крыж i крона Дрэва бытнасці. З яго чаўны.

ЦЁПЛАЕ ВЯСЛО

Крыло — Як цёплае вясло Нябёсам за святло служыла, Хмурыны мокрыя сушыла, Плыло i следам цень вяло. Крыло шляхі вятроў мяло, Пакуль аднойчы не абныла. I пуставокае сіло У неба бельміцца бяскрыла.

ШУКАЕ...

А бабка ходзіць, Размаўляе з травамі, Перапрашаючы, што ix ірве. I называе йменнямі ласкавымі, Хаваючы спагаду ў рукаве. Пра нешта Травы шэпчуцца з вядзьмаркаю. Ix выслухаць хапае цішыні. Яна плыве З нябёсаў збеглай хмаркаю. Я на й свае шукае карані.

КАБ ШАНАВАЎ...

Твой воблік — твой абраз, твая ікона, З якой табе пабыць дазволіў Бог, Каб ні перарабіць, ні збыць не мог, Каб шанаваў штоночна i штодзённа. У вечнасці, якая тлом зашклёна, Папросішся пераступіць парог, I забярэ тваю ікону лёх, Ані зірнуўшы ўслед табе сцюдзёна. Нясі з падзякай небу свой абраз, Каб у лампадах воч агонь не згас, Пакуль твой цень зямля цярпліва носіць. Калі цябе, як сноп з палёў жуды, Прытуліць з непрасохлых дошак восець, Ікону возьме нехта малады.

НЕ МАЕ

Калі агонь патух I вугалёў даволі, Свабодны толькі дух. Душа не мае волі.

ПАРАДА

Не шукай сваіх сярод чужых, Роднымі не зробяцца чужыя. I чужая йголка не прышые Латку радасці да сноў былых. Не губляй сваіх сярод чужых. Згуба не вяртаецца дадому. Ворагу, як i сабе самому, Пажадай, каб гнеў. Як дождж, аціх. Марнай мрояй не трудзі свой слых, Што гукнеш чужых — I ты пачуты. Хоць бы стала моцы на пакуты Адшукаць чужых сярод сваіх...

ВЕРНАСЦЬ

Колькі ні смяяліся з варомы, З голасу картавага не кпілі, Падаў ейны цень На лбы й на троны. Седалам былі сукі i шпілі. Свой убор да пер'іны варона Ад часін паганскіх захавала. Што ж за ёй дагэтуль падазрона Сочыць чалавечая навала? Хто вароне гнёзды разбурае, Хто крадзе галюткіх варанятак, Хто дурной варону называе, Беспрабудна ходзячы ў вар'ятах?