Читать «Сама пайду дарогаю, голас пашлю дуброваю...» онлайн - страница 2

* * * А на моры a дзяўчына бель бяліла, А там выйшлі два малойцы са даліны. A ўзялі яны дзяўчыну за падручкі, A павялі a дзяўчыну ды ў карчомку. A ўпаілі a дзяўчыну, a ўпаілі, У чаўночку яе спаці палажылі. I ўзялі а два малойцы па вяслочку A спіхнулі дзевачоньку з беражочку. Прачхнулася a дзяўчына сярод мора. Вот узнала дзевачонька сваё гора. Не татулька яе замуж аддаваіць, Не мамулька а ей шкапік накладаіць, Не сястрыца баярычкай — ясна зорка, Расплятаіць русу косу буен вецер. * * * Як пайду я каля луга, Шукаючы свайго друга. Ўсе лужочкі абхадзіла, A мілога не відзіла. Узыйду я на горачку, Пагляджу я ў даліначку. Аж мой мілы ў даліне спіць, У правай руцы каня дзяржыць. Пастаяла, падумала, Як мілога разбудзіць. — Устань, мілы, татар едзіць, Татар едзіць — вайна будзіць, Татар едзіць — вайна будзіць, Цябе заб'юць — мне жаль будзіць. — Мусіць, ты мяне разлюбіш, Што раненька гэтак будзіш. — Каб цябе я не любіла, Я б раненька не будзіла. * * * Ох ты, ціхенькі Дунай, Паціхусеньку гуляй. Там удоўка хадзіла, Пару сыноў радзіла, Пару сыноў радзіла, У карабель усадзіла. У ціхі Дунай пусціла. Ох ты, ціхенькі Дунай, Паціхусеньку гуляй. Ах ты, ціхенькі Дунай, Калышы маіх дзяцей. Ах ты, жоўты пясочак, Накармі маіх дзяцей. Ах ты, шэрая зязюля, Забаўляй маіх дзяцей. Ах ты, ніцая лаза, Вочы дзецям не калі. Ах ты, ціхенькі Дунай, Паціхусеньку гуляй. Цераз колькі год удоўка Пайшла ў Дунай ваду браць. Удовачка ваду браць, Карабельчык падплываць. Як у тым караблі Два малойчыкі былі. Стала ўдовачка, стаіць, На малойчыкаў глядзіць. — Ох, за аднаго сама йду, За другога дачку аддам. — Ох, дзе ж гэта чутана, Каб брат з сястрой жэнены? Каб родную маці Сабе ў жонкі браці? Ідзі, сястра, ў зялён луг, Будзіць табе мілы друг. Ідзі, мамка, ў цёмны лес, Няхай цябе хоць воўк з'есь! Дунай, Дунай, Дунаёчак. * * * A ў ляску, ў ляску на жоўтым пяску А там сталяры цэркву стаўлялі. Цэркву стаўлялі з трыма вакнамі. Праз адно вакно соўнейка ўзыйшло, Ў другое вакно месяц засвяціў, Ў трыццяе вакно сакол уляцеў. Сакол уляцеў, сам Бог паглядзеў. Сам Бог паглядзеў, слязінку ўраніў. A з той слязінкі як пайшлі рэкі, Рэкі быстрыя, беражыстыя. А там дзяўчына платкі мыла. Платкі мыла, персцень ураніла. А рыбаловы рыбу лавілі. — Рыбалоўчыкі, мае малойчыкі, Вы закідайце шаўковы сеці, А вы паймайце залаты персцень. Дарам не хачу, я вам заплачу. Аднаму я дам сятковы паяс, А другому дам шаўкову хусту, А трэццяму дам залаты персцень, А к чацвёртаму я сама пайду.