Читать «У добры час» онлайн - страница 39
Іван Шамякін
У канцылярыі сапраўды было многалюдна. Мужчыны, відаць, расказвалі анекдоты, якія не прызначаліся для жаночай паловы, бо адразу змоўклі. Яе паважалі: не кожны і мужчына столькі робіць, як яна, і не кожны так дбае аб калгасе. Але да яе непакою за пасевы азімых аднесліся з бяскрыўднай сялянскай іроніяй. Шаройка заўважыў настрой большасці і таксама скептычна ўхмыльнуўся, ашчэрыўшы здаровыя, белыя, як у дзяўчыны, зубы.
— Я, Паўлаўна, гляджу на цябе і ўсё здзіўляюся. У каго ты ўдалася? І бацька твой і маці былі такія спакойныя людзі. За ўсё жыццё нікому вады не замуцілі. Вось Антон Лескавец, дык той і спаў, а людзей турбаваў... А таму, калі Максім — у бацьку, то гэта зразумела...
Маша, не жадаючы, каб пачалі гаварыць пра Максіма, перапыніла старшыню:
— Вы. Амяльян Дзянісавіч, заўжды адказваеце зусім не тое, аб чым у вас пытаюць.
— А-а, ты аб жыце? Нічога яму не стане. Першы раз хіба? І пры дзядах нашых і пры бацьках...
— Вось і дрэнна, што мы па дзедаўскіх законах жывем. Дзяды збіралі па дваццаць пудоў з дзесяціны — і рады былі. А цяпер вунь нашы суседзі па сто збіраюць.
Шаройка зразумеў, якіх суседзяў яна мае на ўвазе, і, нездаволена перасмыкнуўшы вусамі, адказаў:
— Па сто не па сто, але і ў нас не па дваццаць... А які
год быў! Што ты хацела ў такі год?
— Засуха, — каротка выдыхнуў нехта з калгаснікаў.
— Засуха ў нас — гэта яшчэ нішто, а вось вайна што нарабіла.
— Адным словам, не адразу Масква будавалася.
— Паўлаўна, запрасі ты лепей нас на вяселле, а то потым у спешцы забудзеш.
Маша ўспыхнула і адразу пакінула Шаройку, павярнулася да калгаснікаў.
— Паклічу ўсіх, нікога не забуду.
— А пачырванела дзеўка,— заўважыў Лукаш Бірыла.
Яна адчула, што шчокі загарэліся яшчэ мацней.
Маша, не ўздумай толькі з свае хаты ў зямлянку ісці. Мы для цябе будавалі.
— Ты яго ў прымакі бяры.
— Пойдзе ён! Гэты чорт — у бацьку.
Людзі разважалі сур'ёзна, без лішніх жартаў, і Машы ўдалося схаваць сваю збянтэжанасць. Але размова зноў балюча паласнула па сэрцы, і яно заныла, зашчымела. З канцылярыі Маша рушыла праз гароды ў поле — не магла стрымацца, каб не паглядзець па азімыя.
За гародамі — адразу малады хвойнік.
Хрусцела пад нагамі ледзяная корка. Панура абвіслі да самай зямлі абледзянелыя галінкі хвоек. Дыхаў лёгкі ветрык — і ўвесь лясок жаласліва звінеў, раняючы долу вясёлкавыя сасулькі. Яны разбіваліся, зямля пад хвоямі была пакрыта дробнымі пацеркамі лёду, але не празрыстага ўжо, а белага.
За хвойнікам — адзін з азімых кліноў калгаса. У канцы яго, на мяжы з зямлёй «Волі», — насенны ўчастак, на якім Маша з групай комсамольцаў узялася вырасціць стодваццаціпудовы ўраджай.