*Надрыў, адчай — усё глыбей...Заместа літасці — папрокі...Старэю. Пачаліся ўцёкі,куды найдалей... ад сябе.*Ты сваю радасць не ўпасеш,але ў адчаі ці на ўздымезаўсёды лепшае нясешнябозе,дзецямi радзіме.*Ёсць месца ўдачы i бядзе,а шлях зямны, ён не бясконцы,i покуль жывы ўсе ідземз начы насустрач свайму сонцу.*Ізноў Турэччына... Мяжа...Камечу ў одуме пальчатку.Дзе пачала хварэць душа,пачну адтуль усё спачатку...
САЛАМЕЯ ЗАПІСВАЕ Ў ДЗЁННІК
Быццё — прастора тлуму,—не графа,дзе ні адзнакі добрай, ні памаркі,гарэм твой — неба ночы, Мустафа,дзе заміж зорак — цьмяныя агаркі...Ды ёсць адна, бы вечар без цямна,яна — твае шалёнае гарэнне,i боль, i асалода, i натхненне,жыццё тваё i смерць твая яна.Я — лекарка, сляпым нясу святло,была пры ім i богам, i ахвярай,твой пацалунак для яе, як кара,абдымак твой, як ластаўцы сіло.Пад сонцам грэшным можна жыць з ілжы,пад сонцам ясным — толькі з думакчыстых,i я сказала: «Родная, бяжы —няможна ў свет,— да хваляўсерабрыстых...»А чым яшчэ магла я памагчы?Хоць знаю, ятаган няўмольна гостры,з вачэй яе зняла радно начы,цяпер, султан, чакаю тваёй пометы...
СОН САЛАМЕІ
С а л а м е яЯк дзіўна, я — ў былым забытым доме.Вунь столік мой, вунь крэсла...ў сэрцы — мір.(Замірае.)Падман?! Ды не!.. Стаіць нехта ў праёмедзвярэй... I ўжо ідзе...(Вельмі спалохана.)Сюды ідзе Гальпір!Паўза.Схавацца? Збегчы? Па мяне, няйначай,ідзе... Не падыходзь, Якуб, ты — страх!Г а л ь п і рНяпраўда, я даўно цябе не бачыўi вось прыйшоў пад наш старэнькі дах.Я знаў — ты тут, я не з благім намерам,не бойся... Лепш прысядзем да стала...Зноў пахнуць валасы твае аерам,ракою... Ты такая ж, як была.С а л а м е я( здзіўляецца )Была?.. Я — ёсць...Г а л ь п i р(з сумам)Ты — ёсць i доўга будзеш...У гэтым доме госць часовы — я!Прачнешся i начное ўсё забудзеш,спакойнай стане зноў душа твая.С а л а м е яСпакойнай?.. Ты гаворыш з дзён былых,ім аніколі ўжо не паўтарыцца,ці знаеш ты, як можна на крутыхшляхах на камянях душой разбіцца?Г а л ь п i р( пранікліва )Я знаю ўсё... Таму я сёння тут...Сам чалавек — віна сваіх пакут,табе патрэбна сэрцам адагрэцца.Спынілася б... Адкрыла б лазарэт...С а л а м е яЯкуб, я лазарэтам бачу свет,—хто хворы на сумленне, хто на сэрца...Г а л ь п i pНяпраўда, ты не думает пра час...Свет — міг жыцця, i гэты міг салодкі,я колісь многа горычы адпас,яе не помню, знаю — век кароткі...Задумайся.С а л а м е яХвалюешся дарма.Жыву былым, цяперашнім i дальнім,i анідзе няяснасці няма,мо толькі над каханнем ёсць пытальнік.Г а л ь п i рКаханне... На яго яшчэ ляцішi кожны раз ратуешся ва ўсхліпе!Якой жа думкай зараз ты гарыш?С а л а м е яЯ думаю паехаць у Егіпет,пасля... дамоў, дзе паляваў на зверакалісьці ты, a выгледзеў мяне,ты помніш, ля ракі на валуне...Г а л ь п і рI пахлі валасы твае аерам...
