Чым найцяжэй да рога пад гарy,тым радасней бывае на вяршыні,з якою асалодай гавару,—ты — як цяпельца пасля доўгай стыні.Я думаць пачынала, што турма —ўсе дні мае, адкуль ужо не выйсці...Святых i грэшных ганіла дарма,твая душа мне падказала выйсце.Не прыгнятае страт былых цяжар,бо тыя страты, як сатлелы клунак,цяпер мае жыцце — раздзьмуты жар,твой кожны доты к — першы пацалунак.Зноў стан мой паслухмяны, як струна,што кожным гукам радуе музыку,i дзень, i ноч з табою — не ў пазыку,усе, што не падман, не мае дна...
РАСЧАРАВАННЕ
Няхай ад ласкі ўчора млела,ды не спасціг ніхто душы!Пакуты выкрасліць хацела,ты — даўні боль разварушыў.Што не збылося — адасніцца,за даллю не сцяна, а даль...Пачуццям легка паўтарыцца:ізноў каханне — зноў i жаль.Хацела б горыч я аспрэчыць,ды ці не раз ca мной было,—кляліся, цалавалі плечы,a позіркі былі як шкло...Танюткай шторкі трапятанне,за шыбай — снежаньскі лядок...Парыў астуджвае прызнанне —«Твая!» — ты сэрца на замок!
