Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 13

— Глядзі... Новыя нашы суседзі прыехалі!

— Дзе? — закрычаў Лёнік і кінуўся да акна, ля якога стаяла бабуля. Першае, што ён убачыў, гэта вялізны пунсовы бант і футарал, у якім звычайна музыканты носяць скрыпкі. Але вось дзверы кабіны расчыніліся шырэй, і на зямлю скочыла дзяўчынка ў пушыстай вязанай камізэльцы і штоніках, амаль гэткіх жа пунсовых, як і бант.

— Вельмі сімпатычная дзяўчынка,— сказала бабуля і з прыемнасцю дадала: — Здаецца, акуратненькая... Вунь як асцярожна паставіла на лавачку футарал. Глядзі, Лёнік, глядзі!.. З машыны піяніна сцягваюць... О-о, дык нашы суседзі, здаецца, музыканты!.. Весела жыць будзем, Лёнік, а-а-а?! — бабуля любіла пажартаваць.

Лёнік адышоў ад акна, тым самым падкрэсліваючы, што яму ўсё гэта ўжо нецікава. Ён нават пацягнуўся і пазяхнуў. Потым падышоў да кніжнай паліцы, доўга выбіраў кніжку і, калі выбраў, папрасіў бабулю:

— Я пайду пачытаю... Можа, засну, дык у гадзін шэсць стукнеш у дзверы. Мне яшчэ трэба ў школу зайсці!

— Паспі... Паспі, унучак! — і тут жа бабуля ўскрыкнула здзіўлена: — Вой, яшчэ адна скрыпка і яшчэ... Ну-у-у, гэта ўжо робіцца цікавым!

Лёнік моцна бразнуў дзвярыма. Яго нават абурыла гэтая залішняя бабуліна ўсхваляванасць.

А вечарам ішоў дождж: дробны; густы, але вясёлы і цёплы. Лёнік не пайшоў у школу, куды, можа, і не трэба было яму ісці, а стаяў ля пад'езда, нацягнуўшы лёгкую куртачку на галаву, і быў адзіным, хто ў гэты час бавіўся ў двары. Ён то падстаўляў рукі пад дождж, то паднімаў невялічкія каменьчыкі і шпурляў іх пад невысокі плот, за якім пачыналася футбольнае поле, то проста глядзеў на маладзенькую траву і, дарэчы, быў вельмі рады, што яна зялёная-зялёная... З усіх колераў, якія толькі ёсць на свеце, Лёнік у тую хвіліну не любіў адзін: пунсовы! Рыхтык, як бант у той дзяўчынкі. І разам з тым не мог не прызнацца сабе, што амаль з цікавасцю пазірае на раскрытыя вокны кватэры, куды зусім нядаўна ўсяліліся новыя суседзі. Адтуль чуўся мяккі жаночы голас:

— Марыся, піяніна паставім у тваім пакоі.

— Мамачка, дзякуй...

Лёнік чуў, як дзяўчынка ад радасці пляскала ў ладкі, і з яшчэ большай сілай нацягваў куртку на галаву, і было незразумела, ці то ратаваўся ён ад дажджу, ці то ад галасоў і гукаў, якія чуліся і чуліся з раскрытых акон кватэры, дзе ўладкавалася гэтая, як яму здалося, дзіўная сям'я.

Раніцай ён не спяшаўся ў школу. Ішоў, як ніколі, павольна, быццам абдумваў нейкае важнае рашэнне. «Трэба зайсці ў клас разам са званком,— думаў Лёнік.— Каб ніхто не распытваў пра новых суседзяў...» — і яму рабілася трошачкі сумна. Ён спадзяваўся, што ў суседстве будзе жыць хлопчык, і пра гэтае спадзяванне расказаў у класе. З гэтымі думкамі ён і заспяшаўся, яшчэ здалёку пачуўшы школьны званок: спазняцца яму таксама не хацелася.

«І ўсё-такі мог спазніцца!» — падумаў Лёнік, убачыўшы настаўніцу. Яна выкладала ў іх геаграфію, а цяпер стаяла ля акна, размаўляючы з высокім мужчынам і дзяўчынкай. Гэтая дзяўчынка прыўзнімалася на дыбачкі, каб як мага далей зазірнуць у раскрытыя класныя дзверы, куды Лёнік хацеў незаўважна праскочыць.