Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 15

Лёнік кінуўся ўніз, амаль пераскокваючы з адной галіны на другую...

— Чаго ты так спужаўся? — запытаўся ў Лёніка Марысін бацька.

Ён не адказаў на пытане. Не хаваючы слёз, якія яшчэ раней выбліснулі на вачах, Лёнік проста сказаў:

— Я слухаў музыку.

— Табе спадабалася?! Тата, яму спадабалася! — узрадавалася Марыся.

— Хадзі да нас,— паклікаў Лёніка яе бацька, і хлопчык доўга не думаў. Ён амаль уляцеў у пад'езд і пабег па лесвіцы вышэй і вышэй... Туды, дзе ў раскрытых дзвярах яго ўжо чакала Марыся.

У крэсле, куды прапанаваў сесці Марысін бацька, Лёніку было вельмі свабодна і ад гэтага няўтульна.

— Як цябе завуць?

— Лёня...— адказаў хлопчык.

— Мяне заві Андрэем Пятровічам і перасядзь на канапу... Марыся зараз прынясе малочны кактэйль... Сёння трошкі можна паласавацца... А пакуль... Чакай...— сказаў Марысін бацька і выйшаў у другі пакой.

Вярнуўся ён вельмі хутка.

— Табе ж няўтульна ў крэсле, перасядзь...— і, не чакаючы, пакуль Лёнік перасядзе на канапу, пачаў гаварыць далей, паказваючы на скрыпку, якую ён прынёс з сабой: — Бачыш? Скрыпка як скрыпка!.. А колькі ёй гадоў, ведаеш?

— Не, не ведаю,— сказаў Лёнік, перасаджваючыся на канапу.

Андрэй Пятровіч прысеў побач. Толькі цяпер Лёнік заўважыў зморшчынкі пад вачыма і адзначыў для сябе, што бацька ў Марысі ўжо немалады.

— Значыцца, не ведаеш?.. Правільна, малады чалавек! Ты не ведаеш, і ніхто не ведае! Вядома адно: гадоў ёй вельмі і вельмі многа! А хочаш, я раскажу табе гісторыю пра гэтую скрыпку? — спытаў Марысін бацька.— І не толькі пра яе...— дадаў задумліва.

— Хачу! — пагадзіўся Лёнік.

Андрэй Пятровіч устаў а канапы. Прайшоўся з кутка ў куток, і па твары можна было здагадацца, што ён любіў расказваць гэтую гісторыю...

— Было гэта ў грамадзянскую вайну,— пачаў расказваць Марысін бацька.— Баі то набліжаліся, то аддаляліся ад невялічкага хутара на ўскрайку лесу... Гаспадар быў на фронце, і ніхто не ведаў, што з ім і дзе ён. У хаце заставаліся толькі гаспадыня ды яе сын — падлетак Петрусём І вось неяк цёплай, але дажджлівай вясновай ноччу пачуўся стук у акно...

Жанчына спалохана прынікла да шыбіны. Прачнуўся і Петрусёк.

— Хто там, мама? — устрывожана запытаўся хлопчык.

— Не ведаю, сынок!

А стук паўтарыўся...

— Можа, бацька вярнуўся! Ты ляжы,— сказала жанчына,— а я выйду ў сенцы, запытаюся, хто там.

І яна выйшла.

Петрусёк чуў, як пыталася маці і як на яе голас адазваліся.

Потым у сенцах затупалі...

— У нас паранены,— пачуў Петрусёк незнаёмы мужчынскі голас.— Узялі б яго з сабою, ды баімся, што не данясём да сваіх.

І ў хату ўнеслі параненага.

— Агню не паліце,— папрасіў той жа голас.— Толькі скажыце, куды пакласці.

— Ды вось сюды, на лаўку,— хутка адазвалася маці.— Я толькі коўдру пасцялю...

Так на адзінокім лясным хутары з'явіўся паранены — доктар Арэшка, як назвалі яго чырвонаармейцы.

Рана ў яго была цяжкая. Маці некалькі дзён не адыходзіла яд яго, і былі такія хвіліны, калі здавалася, што і не выжыве хлопец. Але вось на трэцюю раніцу пасля той ночы, якраз калі маці паліла ў печы, і пачуўся голас чырвонаармейца: