Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн

У далёкіх прасторах бязмежнага Космасу знаходзілася планета, якая нечым нагадвала аранжава-белы футбольны мяч. І называлася яна планетай Цікаўных Хлопчыкаў. На ёй сапраўды жылі адны хлопчыкі, і былі яны самымі цікаўнымі хлопчыкамі з самых цікаўных, якія толькі могуць быць на свеце.

Хлопчыкі ведалі ўсе планеты, якія былі ў суседстве з іх планетай, і не знаходзілі там нічога цікавага для сябе. На планетах жылі людзі Халоднага Розуму і Цвёрдага Сэрца. І толькі адна планета вабіла сваёй невядомасцю. Хлопчыкі звалі яе Блакітнай Зоркай, а суседзі планеты Цікаўных Хлопчыкаў — планетай Жывой Прыгажосці.

Цікаўныя хлопчыкі сумавалі. Яны нават злаваліся, вядома, на саміх сябе, бо многае маглі ў сваім жыцці цікаўныя хлопчыкі, а планета Блакітная Зорка так і заставалася для іх загадкай.

Хлопчыкі маглі чуць і разумець сваіх сяброў на вялікай адлегласці. Яны маглі перадаваць свае думкі на любую іншую планету, і ўсё роўна Блакітная Зорка заставалася для іх невядомай планетай — яна была немагчыма далёкай.

Нарэшце ім надакучыла сумаваць і пазіраць на Блакітную Зорку з цікавасцю, на якую толькі былі здольныя цікаўныя хлопчыкі.

— Мы зробім тэлескопы, якіх яшчэ нідзе і ніколі не было,— сказалі цікаўныя хлопчыкі.

— Мы адкрыем для сябе Блакітную Зорку! — паўтаралі і паўтаралі яны і пачалі майстраваць тэлескопы, якіх яшчэ нідзе і ніколі не было. Цікаўныя хлопчыкі працавалі сто дзён і сто начэй. Яны змайстравалі многа тэлескопаў, але ніводзін з іх не дасягаў Блакітнай Зоркі.

— Нашы намаганні дарэмныя! — сказалі цікаўныя хлопчыкі і яшчэ больш засумавалі, а самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў нечакана здагадаўся.

— Сябры! — сказаў ён.— Я знаю, чаму планета Блакітная Зорка застаецца недасяжнай. Мы глядзелі на яе праз свае тэлескопы толькі дзеля цікавасці. І ніводнага разу не захапіліся яе прыгажосцю. А яна ж вельмі прыгожая!

Цікаўныя хлопчыкі падбеглі да сваіх тэлескопаў і пачалі глядзець у іх, навёўшы на планету Блакітная Зорка.

— Бачу дзяўчынку на Блакітнай Зорцы! — сказаў самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў.

— І я таксама бачу дзяўчынку! — сказаў самы старэйшы з цікаўных хлопчыкаў.

— І мы... І мы бачым яе! — закрычалі ўсе астатнія цікаўныя хлопчыкі.

— У дзяўчынкі вочы, як трава на нашым лузе! — сказаў самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў. І тут трэба сказаць, што трава на планеце Цікаўных Хлопчыкаў была сіняя-сіняя.

— А валасы ў яе, як лісце на нашых дрэвах самай ранняй вясною! — сказаў самы старэйшы з цікаўных хлопчыкаў. І тут таксама трэба сказаць, што лісце на планеце Цікаўных Хлопчыкаў самай ранняй вясною — жоўтае-жоўтае!

— У яе вялізны бант колеру вады ў нашай рэчцы! — закрычалі астатнія хлопчыкі. І трэба сказаць, што на планеце Цікаўных Хлопчыкаў вада ў рэчках была аранжавая-аранжавая!

— Як цябе завуць?! — нечакана запытаўся самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў, таму што ён быў самы-самы цікаўны. І ўсе астатнія цікаўныя хлопчыкі затаілі дыханне і пачулі ў адказ зусім нечаканае: