Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 11

Паглядзеў мастак перад сабою — бачыць, на ўзгорку варожае войска стаіць, чуе, трубы звіняць, а воі варожага войска ў бой просяцца. Азірнуўся мастак назад — бачыць, каралеўскае войска стаіць. І, можа, у гэтым войску яго браты і суседзі стаяць. Зашчымела сэрца ў мастака, глядзіць ён на каралеўскіх вояў, і што ні твар, то ўсё нібыта знаёмы вельмі. А калі паглядзеў па баках, дык, увогуле, стала горка мастаку, аж зайшлося сэрца: трава наўкола шуміць, сонца толькі-толькі ўзнімаецца, жыта непадалёку, здаецца, на вачах падрастае і быццам нават перапёлка крычыць у ім... І павеяла на мастака такім блізкім, такім родным, што ўміг уявілася яму тое даўняе, далёкае, калі пад самым акном хаціны шумеў клён, ды такі прыгожы, як ніводнае дрэва ў свеце; трошкі далей цвіў вішнёвы садок, ля нізенькага плота сядзеў каток-мурлыка, і зусім блізенька ад катка маці мыла посуд...

І дзіва!.. Побач затрапятала ў паветры вішнёвая галінка. Мастаку нават здалося, што пялёсткі ціхенька ападаюць на зямлю, а маці адклала свой посуд і паглядзела ў вочы яму і туды, дзе стаялі воі караля і сярод іх, можа, былі яго браты ці суседзі. І кожны з вояў адчуў на сабе гэты позірк, і тады кожны яшчэ мацней узяўся за зброю...

Тут загрымелі трубы — пачалася вялікая бітва. І сам мастак кінуўся ў самую гушчу яе, і ўвесь час, пакуль ён біўся з ворагам, яму бачылася, як пад самым акном хаціны шумеў клён, ды такі прыгожы, як ніводнае дрэва ў свеце; трошкі далей цвіў вішнёвы садок, ля нізенькага плота сядзеў каток-мурлыка, і зусім блізенька ад катка маці мыла посуд.

У той бітве войска караля перамагло! Варожыя салдаты беглі хто куды наўцёкі, і кароль так узрадаваўся, што тут жа на Зялёным полі аддаў загад сваім стражнікам адпусціць мастака на волю: маўляў, хай ідзе ён, куды душа яго жадае!..

І пайшоў мастак за Зялёнае поле, пайшоў дарогамі і лугамі туды, дзе яго чакала хаціна, пад самым акном якой шумеў клён, ды такі прыгожы, як ніводнае дрэва ў свеце...

* * *

Галенчын расказ вельмі ўсхваляваў цікаўных хлопчыкаў. А самы маленькі сказаў:

— А можна я раскажу, пра што гэтая казка?

І Галенка пагадзілася, каб расказаў ён, і словы самага маленькага з цікаўных хлопчыкаў былі для яе не навіной, таму што самы маленькі з хлопчыкаў гаварыў пра чалавечае пачуццё, якое называецца любоўю да ўсяго, што нам заўсёды дорага і блізка. Ён нават успомніў, з якім замілаваннем некалі маляваў свой вішнёвы садок і як пакутаваў ад таго, што доўга не мог падабраць адпаведны колер для лісця вішнёвых Дрэў.

І якраз тут патрэбна сказаць, што на планеце Цікаўных Хлопчыкаў вішнёвае лісце мае той колер, які носіць хвіліна, якая аддзяляе вечар ад ночы. Менавіта гэты колер і не даваўся самаму маленькаму з цікаўных хлопчыкаў, на што Галенка здзіўлена сказала:

— Вой, як гэта дзіўна!.. Я нават уявіць не магу, якога колеру хвіліна, якая аддзяляе вечар ад ночы! — і гэтак жа здзіўлена запыталася ў цікаўных хлопчыкаў: — А якога колеру тая хвіліна, якая аддзяляе дзень ад вечара?!

І цікаўныя хлопчыкі хорам адказалі Галенцы: