Аднойчы прачнецца тэлефон,што гаварыў некалітваім голасам,прачнецца на мансардзе,якую,утульна ўладкаваўшысяпаміж попелкайі томам «Махабхараты»,вартуемасянжовы Буда,на мансардзе,якая ў тое летабыла кансьпіратыўнай кватэраюматылькоў-крапіўнікаў,на мансардзе,якой даўно няма,на мансардзе,якуюадчыняе ў сьветгеаграфічная мапа Эўропына ўсю сьцяну,і,валяючыся ў ложку,мы выбіраем на ёйкраіны і гарады,да якіх яшчэ далей,чым да маладзіка,што да замарачэньня гушкаеццана ясені за вакном,над лавачкай, дземы хацелі ператварыццаў дрэвы,каб спыніцьбурштынавае імгненьнетаго вечара,і прыдумалі з гэтай прычыныерэтычную малітву,вартую вясёлага аўтадафэна Высокім рынку,што была запісанаятваім рок-н-рольным почыркамі схаваная між старонакстарадаўняе кнігі,каб спыніцьбурштынавае імгненьнетаго вечара,калі сьвет быў неўміручы,як перад шостым днёмтварэньня.Аднойчы на той мансардзепрачнецца тэлефон,што гаварыў некалітваім голасам,і яздыму слухаўку.
Каханка
Ты — мая каханка,і зараз,каб сёй-той не пакутаваў ад здагадак,я адкрыю тваё імя.Праўда, сакрэт ужо вядомыбяссоннаму, як Борхэс, праспэкту,нашай раўнівай суўдзельніцы —бабулінай саматканцы,фатаграфіям і срэбнай рыбіне,што прыплыла зь іншых часоў,дзе цябе і мяне звалі іншымі імёнамі,дзе ты, магчыма, была лесьбіянкай,а я падабаўся мужчынам,хоць не адказваў ім узаемнасьцю.Апрача таго,твой адрас вядомыпалівальнай машыне,якая падбірала мяне ля пад’езду,калі я рызыкаваў спазьніццана ранішні канцэрт жабаўпасьля нашага ўлюбёнага кактэйлю —шампанскае зь сьвітаньнем,часам з дажджомабо з кубікам лёду,што мы дапівалікароткімі асьцярожнымі глыткамі,падобнымі да тваіх пацалункаўзь лёгкімі прыкусамі.(Напэўна, так кусаюццасрэбныя паўночныя стракозы.)Ты — мая каханка,і я хачу, каб усе ведалі:тваё імя — Ноч.
Двое вар’ятаў
У бабулінай прыдняпроўскай вёсцы,дзе ціха жывуцьмае дзіцячыя радасьціі грахі,дзе ў палове хатаўначуе вецерды марцуюць зьдзічэлыя каты(іх усё ж ня варта блытацьз душамі гаспадароў),сёлета зьявілісяновыя жыхары.У нецьвярозы нядзельны адвячоракза тыдзень да яблычнага Спасупрыйшлі з станцыімужчына й жанчыназ адной абшарпанаю валізкай —жалезныя набойкі на кантах.Яны выбраліпустую хатукаля Ільлюцінай крыніцы,дзе стаяла некалі лазьня,у якой я ўпершыню саграшыўзь дзяўчынкаю-аднагодкай,і атабарыліся там,завесіўшы вокнызамест фіранакстарымі газэтаміз партрэтамі Гарбачова.Кажуць,яны размаўляюцьна нейкай тарабарскай мове.Кажуць,яны пішуць нештаў вучнёўскіх сшытках,уладкаваўшыся на сонейкукаля рэчкі.Кажуць,яны ўкленчваюць штораніцыперад Ільлюцінай крыніцаюі моляцца на ваду,а потымцалуюцца й ідуць у хатулюбіцца:ён — сівы як лунь,а яна — маладая.Кажуць,яны зьбегліз магілеўскае вар’ятні.Кажуць мне ўсё гэтасваякі і суседзіі просяцьпазваніць куды сьлед,каб прысылалі машыну.Гляджу я ўраньні праз рэчкуна дзьве постаціля Ільлюцінай крыніцы:стаяць яны на каленях,а потымбяруцца за рукі іідуць у хату.Можа, і япрыйду калі-небудзь з станцыіз пашарпанаю валізкайперад яблычным Спасам.
