Читать «Разумная дзевачка (Маленькая аповесьць пра адно дзяцінства)» онлайн - страница 8
Ніл Гілевіч
— Давайце яе камянямі згонім! — даў новую каманду завадатар Юзік.
— Камянямі! Камянямі! — падхапілі ў паляўнічым азарце хлапчукі і кінуліся шукаць доле камяні. Вось і першы камень паляцеў у крону, потым і другі, і трэці.
— Вы ж можаце забіць яе, грахаводнікі! — за-крычала Фрузка. — Перастаньце кідаць!
— Перастаньце кідаць! — услед за Фрузкай крыкнула Ніна. — Перастаньце кідаць!
Але хто ж будзе слухаць гэтыя пісклявыя галасы пратэсту, калі ўся істота поўніцца корцю — сагнаць! сагнаць! сагнаць! Асабліва стараецца, мабыць, каб загладзіць канфуз і апраўдацца ў вачах «публікі», Мішка. Вось і зноў прымерваецца, каб трапна запусціць у вавёрку каменем. I не паспеў: да яго ў адно імгненне падскочыла і замалаціла кулачкамі ў жывот Ніна.
— Не бі вавёрачку! Не бі вавёрачку!
Цала адштурхнуў малую досыць моцна — бо яна ўпала, і шпурнуў камень у палонніцу неразумнага дзіцячага азарту. Камень папаў у ствол і адскочыў, падаючы, ударыўся аб сук, слізгануў па голлі і — трэба ж было! — зваліўся на галоўку Ніне, — яна якраз перабягала пад бярозай туды, дзе стаяла Фрузка. Моцна закрычала малая заступніца вавёрачкі, схапілася рукой за надлоб'е, і дзеці зразумелі, што здарылася няшчасце, асабліва як убачылі, што з-пад русявай грыўкі да пераносся паліўся струменьчык крыві. Адны кінуліся да Ніны, першаю — Фрузка, падхапіла яе на рукі і ад страху залемантавала сама. Другія панесліся да школы, грамадой уварваліся ў настаўніцкую і наперабой закрычалі да дырэктара.
— Іван Рыгоравіч! Ніне галаву разбілі!
— Каменем! Мішка Цала!
— Кроў цячэ!
Дырэктар збялеў, падхапіўся з крэсла.
— Дзе яна?
— Там, пад бярозай!
Іван Рыгоравіч выскачыў з настаўніцкай і кінуўся ў двор. Не адступаючы ад яго, беглі, лапочучы, вестуны.
— Гэта Мішка, Іван Рыгоравіч! Гэта Цала!
— Ён хацеў збіць вавёрку каменем!
Ад бярозы да школы ішлі гурмой вучні, паперадзе, з Нінай на руках — Фрузка. Ніна трымалася рукой за галаву і моцна плакала, лоб, пераноссе, шчокі былі ў крыві. Убачыўшы бацьку, заплакала яшчэ мацней. Іван Рыгоравіч разгарнуў грыўку і агледзеў рану. На шчасце, яна не была сечанай — толькі трохі счасала скуру. «Камень быў, відаць, невялікі і не востры», — вызначыў, супакойваючыся, дырэктар. Узяў Ніну на левую руку, правай прыціснуў да ранкі белую хусцінку-насовачку. Ніна ўжо ведала, што галаву ёй разбіў камень, кінуты ў вавёрку Мішкам Цалам, і, жаласна румзаючы, скардзілася тату:
— Гэта Мішка кінуў каменем, ён хацеў забіць вавёрачку, там вавёрачка на бярозе, прыгожанькая-прыгожанькая!..
— Ах які ён хуліган, гэны Мішка! Ну, мала яму за гэта не будзе! Ой, будзе! Вось пазвонім у міліцыю, прыедзе міліцыя, забярэ яго і пасадзіць у турму — за яго хуліганства.
— Праўда? Забярэ і пасадзіць? — быццам узрадавана перапытала Ніна.
— Забярэ і пасадзіць! — сурова, з націскам, пацвердзіў бацька. — Будзе ведаць, як хуліганіць! А ты не плач, дачушачка, не плач. Зараз я залячу тваю ранку. Змажу ёдзікам, пашчыпле трохі, і ўсё загоіцца.