Читать «Разумная дзевачка (Маленькая аповесьць пра адно дзяцінства)» онлайн - страница 19

— Зараз я напаю цябе гарачым чаем, ліповым, і з малінавым варэннем, каб унутры холад не застаўся, — сказала малой гаротніцы.

Ніна ўжо змаглася ад плачу і, трохі прыцярпеўшыся да болю, ціха, жаласна скуголіла.

* * *

Доўгі час скура на руках і на ступнях ног аблазіла, здзіралася, сыходзіла, траціла прыгожы прыродны колер і — без натуральнага валасковага покрыву — рабілася непрыемнай для вока бліскуча-голай. Асабліва гэта адбілася на пальцах рук, на ўсё жыццё яны засталіся падобнымі на дробныя зморшчаныя моркавачкі, толькі колеру не маркоўнага, а сінюшнага. На ўсё жыццё! Колькі Ніна адплакала з-за гэтага, колькі тымі пальчыкамі выцерла горкіх дзіцячых слёз! Калі б слёзы мелі чароўную сілу лекавання, яны вярнулі б яе пальчыкам тую красу-прыгажосць, што была ад Бога. Але слёзы, на жаль, гэткіх чараў не маюць.

З плачом — у белы свет

На пачатку восені Ніна развіталася з утульнай хацінай бабы Хрысціны: Івану Рыгоравічу далі казённую кватэру — звычайную вясковую хату побач са школай. Таксама абжытую, і з гатовай мэбляй, і вядома ж — з печчу. Праз колькі дзён, рана ў нядзелю, тата сказаў Ніне, што едзе ў раён і вернецца пад вечар. I сапраўды позна па абедзе вярнуўся, але не адзін: разам з ім у новае жытло зайшла маладая невысокая хударлявая жанчына, якую Ніна ніколі раней у Замчышчы не бачыла. Апранута яна была ў крамнае, але як бы не падагнанае пад яе адзенне: задоўгая цёмна-зялёная спадніца, зашырокая на плячах і ў таліі чорная жакетка, белая з дробнымі шклянымі гузічкамі блузка, на нагах — карычневыя, з нізкімі халяўкамі, чаравікі. У руках — невялікі, самаробны, з пафарбаванай фанеры, куфэрак. А ў таты ў руках — два вялікія, перавязаныя шпагатам хатулі. Убачыўшы праз вакно, што тата ідзе не адзін, Ніна адразу ж насцярожылася і не кінулася, як заўсёды, адчыняць дзверы, а спынілася ў нерашучасці непадалёк ад парогу. «А хто ж гэта з татам ідзе? Нейкая жанчына... А хто яна? Новая настаўніца? Напэўна, настаўніца...»

Іван Рыгоравіч паклаў на ўслон хатулі, потым узяў з рук жанчыны і паставіў побач з хатулямі куфэрак, тады неяк крыва ўсміхнуўся да Ніны і сказаў:

— Ну, знаёмся, дачушка, гэта — Ліда Паўлаўна, цяпер яна будзе табе за маму.

Яшчэ не дагаварыўшы апошнія словы, паклаў руку на худзенькі плячук дзяўчаці.

— За маму? — перапытала спалохана-разгубленым голасам Ніна і падняла поўныя недаўмення і страху вочы на тату.

— Ты прабач, дачушка, што я не сказаў табе раней — думаў, так будзе лепш, — каб ты загадзя не хвалявалася. Лепш — каб ты адразу і пазнаёмілася. Ты ў мяне добрая, кемлівая і ўсё зразумееш. Ну не магу ж я без гаспадыні жыць, праўда? Ды і за табой мацярынскі догляд патрэбен.

Хоць і зусім яшчэ малая была Ніна — толькі дзесяты пайшоў, але сэрцам адчула бяду. Схапіла ў далонькі татаву руку, уткнулася тварыкам у крысо ягонага пінжака і ціха, жаласна захліпала.

— Чаго ты спавохалася? Не бойся! — азвалася нарэшце непрыемным скрыпучым голасам Ліда Паўлаўна, да таго ж — моцна картавячы. — Ты бач яе: яшчэ не б'юць, а ўжо пвача.