I ўсё ж: за што, сусед, за штоТы так не любіш і не церпіш,Што аж гатоў дашчэнту сцерці,Душы крывіцкай хараство, —Яе святло, што ззяе ў мове,У кожным гуку, кожным слове,Развой яе нязводных дум,Яе адвечны смутак-сум,Яе любоў і міласэрнасць,Яе язычніцкую вернасцьСваім багам, сваёй зямельцы,Сваім сцягам, сваёй сямейцы?За што ж ты так яе, за што —Ужо не год, не пяць, не сто?Ні зразумець, ні разгадаць.І краю здзекам — не відаць.Але ж і мы! Дакуль мы будземНад нашым Словам гвалт трываць?Дакуль дадзім гнясці-трымацьДушу крывіцкую ў астудзе?Ці не пара, ці не параПаклікаць з кожнага двараНа Ўсекрывіцкі Сход пасла —Тысячакроць каб узраслаСілішча нашай грамады,Каб мову — сімвал нашай воліНавекі вызваліць з бяды,Каб аніхто ўжо і ніколі —Ні хан, ні хам, ні сват, ні братНе смеў яе за горла браць!Сакавік 2008 г.
