ПРАБЛЕМААдвеку знаюць у народзе,Што калі гною не дасі,То будзе пуста ў агародзе —I бога нават не прасі.Каб агародніна буяла,Ва ўсю шугала на градзе —Патрэбен гной. Ды і нямала.А дзе ж узяць яго? Ну, дзе?Загаравалі лысагорцыСярод няўгноеных палёў.I прыгадалі ў скрусе творцы:Які шчаслівец Кавалёў!Яму кругом пашанцавала —I тут пайшло ў яго на лад:За свата выбраў генерала,А ў генерала — шмат салдат.Таму гарод не быў пустэльняй:Абы прыходзіла пара —Салдаты з поўнаю цыстэрнайТак і газуюць да двара!А паспрабуйце даць вы радыБез генеральскае радні!Ну, хоць ты сам кладзіся ў градыI загнівай на карані!Знайшлася першай паэтэса:Сярод пустых яшчэ сядзібНа ейных сотках, побліз лесу,Шпакоўня вырасла, як грыб."Раз аніхто з іх не даўмеўся —Хай — дурні — бегаюць сюды.Пакуль спахопяцца — за месяцI гною будзе для грады..."Тым часам іншыя шукалі:Хто — чарназём, хто — буры торф,Хто — проста смецце, хто — фекалій,Каравякі збіраў прафорг.I кожны Кучару зайздросціўI дэталёва ўспамінаў,Як той у цырку па знаёмствуБраў угнаенне з-пад слана.Як чуўся крытык вінаватаI ў цыркача сярод двараПытаў: "Скажы, а ці багатаЁн валіць гэтага дабра?"Цыркач скрывіўся, цыркнуў слінайI даў блатмайстару адказ:"Ты і за плечы не закінеш,Што ён нахляпае за раз!.."Адзін рэдактар меў удачу:Купіць гуана бочку змог,Прыпёр упоцемку на дачуI начапіў цяжкі замок.Тады, на сорам чалавеку —Ад слаўных будняў убаку —I ўзнік ганебны лозунг веку:"Гаўно трымайце на замку!"У звязку з гэтаю праблемай,Якой жылі гаспадары,Дыскусій шмат было й палемікНа схілах Лысае гары.— Абы дзярмо! — аднойчы ўвечарСказаў Няхай і тут жа скіс.Але пісаку запярэчыўУдумны Сачанка Барыс:— Ну, не кажыце: гной няроўны.Найлепшы той, што зробіш сам.Бо ён жа твой, уласны, кроўны,Як твор, які ты напісаў.Мне гной уласны найдарожшыЗа ўсякі куплены другі,Хоць, пэўна, добры гной у Прокшы,I ў Лукшы, мабыць, не благі.Ну, а вазьмі Шашкова з Гродневым?Хто знае, што яны ядуцьI што за гной табе дадуць?Якая вырасце гародніна?Калі глядзець на ўсё цвяроза,Дык, можа, ў іх і гной такі,Як іх няякасная проза,Дзе рост не ў клубень, а ў пукі.Ну, каб замучыла мінтрэга,То я б адзін-другі камякУзяў бы толькі ў Сані Шлега —I то за тое, што зямляк...Тым часам творцы зразумелі,Што ў паэтэсы выйгрыш ёсць,I пачалі шпакоўні-келліНа ўласных сотках ставіць скрозь.Паколькі ўсе былі маэстрыI тэарэтыкі былі —Пра адпаведнасць формы зместуНе дбаць пры гэтым не маглі.I кожны мучыўся маральна,Часова ходзячы за куст:Якой па форме прыбіральняПавінна быць, каб чуўся густ?Каб не пароў у вочы ўсякі,Каму надарыцца зірнуць:"Ну, вось — сучасныя пісакі,А ад жыцця, бач, адстаюць!"Бо што стандартная шпакоўня?Даўно ўжо збрыдзела! Шаблон!Ці ў ёй падумаеш спакойнаНад віратлівым бегам дзён?Не, тут стандарт — не суцяшэнне.Нялёгка, як ты не круці,Архітэктурнае рашэннеТакой будыніны знайсці!Ды ўсіх абставіў Сіла Гусеў:Зрабіў кабіну — будзь здароў!Пачырванець ажно прымусіўПрафесароў і дактароў.Ён форму ўзяў для туалета —Што аж зайздросна паглядзець:Як ёсць касмічная ракета,Вось-вось гатовая ўзляцець!I гэтай формы сэнс быў ясны:Заходзь, садзіся і ўключай!Ну, а ці быў там змест сучасны —Ты ўжо, чытач, мне выбачай!
