ПРА СТАРУЮ АДЭЛЮНа душы ў яе сёння —нядзеля:Ладзіць градкістарая Адэля.Пускае ў разорку з пальцаў,як жывое, насенне —Буракоў ды гуркоўсем'і.А казала ж мне ўвосень(сядзела з кійком яна каля хаткі),Што не трэба ўжо будуцьёй градкі.З усім яна разлічыласятут, на свеце —Работу ўсю парабіла,дарогу дала дзецям.Цяпер аж самой няёмка —ад яе ж ніякага толку:Хлеб пераводзіцьтолькі.Даўно сабраласяў найдальнюю Адэля дарогу:Восем дзесяткаў на свеце —ні мала, ні многа.У куфры ўсё ўжо да смерціў Адэлі падрыхтавана:I сарочка, і андарак, і хуста,і грошы на пахаванне.Толькі смерць затрымалася нештаза небасхілам —Зноў не прыйшла па Адэлю,зноў на яе забыла.Зноў, нібы падарунак —вясна ля прыселля...Ладзіць градкістарая Адэля.Раўняе граблямі іх,разоркі значыць рукою,Як і гэта зямля,счарнелай такою.
