Як Лявон прашчаўся з хатай, Як стаў ў сьвет зьбірацца,Пакланіўся маме, тату I Прачыстай Матцы.Пакланіўся, памаліўся, Выплеўся за вёску.На мяжу, як сноп, зваліўся Пад крывой бярозкай.Паліліся самі сьлёзы, Хоць даўно ня плакаў…Ўстаў, пайшоў, як не цьвярозы, Далей, небарака.Смольлю вецер лез у вочы, Хмары палівалі;Пушча страшыла уночы, Людзі ўдзень чапалі…∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙Як Лявон прашчаўся зь сьветам, Як дамоў вяртаўся, —Ні з пацехай, ні з прыветам, Кажуць, не спаткаўся.Ўсюды добра, дома — лепей, Дзе гуляў дзяцінай,Дзе ніхто цябе ня чэпе Так, бяз дай прычыны.Да сваёй даплёўся вёскі I… пляцецца далей,Дзе магілкі, дзе бярозкі Ля крыжоў стаялі.Тры крыжы там небарака Новенькія ўбачыў…Сеў пад імі і заплакаў — Па сваіх, няйначай.∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙Першы — маткі, другі — таткі, Трэйці — Паланеі…Ў месяц стаў яшчэ адзін крыж На магільнай кнеі…
