Ўстань ты, старонка, родная маці!Годзе зімовага рабскага сну,Годзе табе ўжо сьлёзна ўздыхаці, —Выйдзі на поле, на сенажаці, Выйдзі спаткаці вясну!Скінь лахманы, што доўгія векіТы валачыла з кастры, з палыну;Выйдзі з-пад дзікай зімняй апекі,Што над табою строіла зьдзекі, — Выйдзі спаткаці вясну!Вырылі сьцюжы віхрамі, сьнегамЯму глыбоку табе не адну;Сьнежныя наспы мела начлегам…Глянь, сьнягі таюць, рэчкі йдуць бегам… Выйдзі спаткаці вясну!З поўначы сівер кідаў табою,Як абадрану зь лісткоў галіну;З захаду зьверы йшлі чарадоюРваць твае грудзі… Выйшла жывою, — Выйдзі ж спаткаці вясну!Дзетак тваіх скрозь крыўдай сьляпілі,Мучылі, гналі бяз часу ў труну,Казак вучылі, што ты ў магіле,Толькі ж бліск сонца здраду асіліў — Выйдзі спаткаці вясну!Ясна, сьвяточна ў красы ўбярыся,Птушкай свабоднай сягні ў вышынуЗ сонцам злучыся, зорамі йскрыся,Песьняй расьпейся, славай акрыйся, Выйдзі спаткаці вясну!Сплецену зь церняў маеш карону,Хорам твой — неба і нівы краса,Царства ў чатыры дрэмле староны,Слугі — мазольных рук міліёны… Выйдзі… Чакае вясна!..
Ты, зялёная дубрава…
Ты, зялёная дубрава,Сон скідай, расьцьвітай,I шумеці добрай славайНе кідай на ўвесь край.Гамані, расходзься шумамАд мяжы да мяжы,Ўлі надзею вольным думам,Аб усім раскажы.Казку быўшых песьнясьпеваўРаспалі, разагрэй;Разьмяці управа, ўлеваСухацьвет, сухавей.Маладыя загаворыЎ ход пусьці, сатвары;Яснаглядам долы, горыАсьвянці, прыбяры.Кінь разгонна весьці сьветуАб сабе, аб сяўбеI да неба вестку гэтуДанясі у кляцьбе.Абніміся зь нівай роднайI душой, і грудзьмі;Край прыбіты, непагодныЎскалыхні, падымі…
