З-за далёку, із усходуВіхар мчыцца ў непагоду, Байкі сее маладые; Думка чуе, думка ные……Ціха — Бачце: штось віднее,Льецца нейкая надзея, Штосьці едзе з новым сватам, З новым шлюбам с хаты ў хату…Скінь лахманец непазорны.Пыл згані з ваконцаў чорны, Пыл змяці хутчэй з ваконца,— Шэпні-клікні: сонцэ! сонцэ!..Бытцам с песьняй, бытцам з ласкай,С чараўніцкай нейкай казкай З-за далёку, із усходу Віхар мчыцца ў непагоду…
Прад сьвітаньнем
Ціха… Бачце: штось варушыцца, Штось паўстаці хоча;Перажытасьць гнецца, крушыцца, Новы сьвет шапоча.Сонца зь цемрамі змагаецца; Мох зьлятае з хат і пунь;Даль за даляй ажыўляецца; Ўсходзе ядраная рунь.Дрыгацяць напасьці-пошасьці, Аціхаюць совы,Разьнімаюцца з паношасьцей Крыльлі гругановы.На курганішчы спускаюцца Туманы жывой расойI па пустках расплываюцца Бесканечнай паласой.Доляй-мачыхай прыдаўленых Зоры аклікаюць,Ля магілішч акрываўленых Валахі чакаюць.
Маладая Беларусь
Вольны вецер напеў вольных песень табе, Бор зялёны ўзьняў дружным гоманам,Сонца полымем вызвала к слаўнай сяўбе, Зоры веру ўлілі сілам зломаным.І ў час буры, нягод і вялікіх надзей, Зацьвіла, расьцьвіла даўгажданаяІ крыніцай жывой над айчызнай сваей Паплыла, пацякла неспыняная.Паплыла, пацякла зь сьветлай казкай жыцьця Полем, лесам, гарой і далінаю…З свойскіх кветак-пралесак — карона твая, Ўся сама — ясната лебядзіная.Зіхаціш і гусьлярскаю песьняй зьвініш, Узьнімаеш мінуўшчыну даўнюю;Час сягоньняшні уперад ісьці не пыніш І глядзіш сьмела ў будучнасьць тайную.Сьмела ў сонца ідзеш, як жывы агняцьвет, Сееш ласкавы сны залацістыя;Не пужае сумежны дакучны сусед, Не пужае пуціна цярністая.Ад мяжы да мяжы, ад капца да капца Абнаўленьня павевы расходзяцца,Абнімае душу без граніц, без канца Маці-радасьць, што лепшы дзень родзіцца.Ўжо ня так тапары у зялёным бары Хвойкі валяць зімой маразянаю,Ўжо ня так касары ад зары да зары Летам звоняць касой адкляпанаю.Значан гарт у руках, чутна песьня бязь сьлёз, Грудзі славы надзеяй калышуцца,Ў кнігі новы закон ёмка пёрамі з кос Наўсяды людзьмі новымі пішацца.Расьцьвітай жа, узьнімай на арліных крылах Душы, сэрцы і думы заспаныя,Вызывай, выклікай на вялікі прасьцяг Сілу, ведзьмай-пятлёй не чапаную.Высылай, рассылай на край сьвет пасланцоў, Як з гнязда сакалінага сокалаў,Хай лятуць, далятуць да байцоў-удальцоў, Хай грымяць весткай добраю ўвокала.Годзе ў полі, ў лясах ты, старонка, і так Сіратой начавала забытаю,Годзе выпіў крыві з сэрца крыўды чарвяк, Косьці вецер тачыў непакрытыя.Падымайся зь нізін, сакаліна сям’я, Над крыжамі бацькоў, над нягодамі;Занімай, Беларусь, маладая мая, Свой пачэсны пасад між народамі!..
