Читать «Ладдзя Роспачы» онлайн - страница 4

Бона апусціла веі.

– Тлумач.

– Добра. Толькі загадай выйсці... гэтым.

– Чаму?

– Яны не зразумеюць.

Каралева загадала ім выйсці.

– Чаму не зразумеюць?

– Яны не ведаюць, што такое жыццё. Чорны таму, што ён манах. Чырвоны – бо ён варагуе з жыццём, выкручвае і выломвае тое, што Бог падарыў цэлым – на радасць чалавеку. І таму яны ворагі жыцця, ворагі Бога.

– Але ты крыўдзіш людзей.

– Я крыўджу мёртвых людзей. Жывога – не пакрыўдзіш.

– А біскуп?

– Ніхто яшчэ не піў, не еў, не спаў і не цалаваўся ў касцёле. А яны хочуць зрабіць касцёл з усяго свету. Як быццам Бог, пажадаўшы такога, не зрабіў бы гэтага сам... Даў жа нам для чагосьці лясы, і рэкі, і нават такую бескарысную рэч, як святло месяца.

Усміхнуўся.

– Цікава, якія валасы ў літасцівага пана караля, калі ў іх заблытаецца месяц?

– Не ведаю, – суха сказала яна. – У мяне ёсць апачывальня.

– Тады судзі мяне, каралева. Толькі памятай – гэта будзе суд хатняга лебедзя над дзікім.

– Чаму ты так робіш? – з цікаўнасцю падалася да яго яна.

– Жыццё кароткае, як захад. Вось сонца над вадою, а вось – у Дняпры.

– Ты не верыш у рай?

– Так не бывае, каб і тут і там было добра. А мне добра тут.

– А мне – не.

Веі Вылівахі задрыжалі.

– Гэта не твая віна, гаспадыня. Людзі не ўмеюць жыць і таму кажуць пра заўтра, якога не будзе. Сёння мы верым і мучым сваё беднае цела, а заўтра затое будзем жыць. Сёння мы адмаўляемся ад сэрца ў імя велічы, але заўтра нам дадуць узнагароду. Сёння вырываем з сэрца любых, бо нам трэба ўзвялічыць каралеўства, але заўтра мы будзем кахаць.

Голас у яго быў, як скрыпка:

– І ты... не думаеш, што аб той самай велічы, напэўна, думаў і Канстанцін Вялікі, а зараз яго Візантыя, нарабіўшы крывавых брыдкасцяў, ляжыць у тле і праху. І нічога не засталося. Ні велічы, ні нават кахання першага кесара. Бо яго не было. То каму ад гэтага лягчэй? Я не хачу, пані.

– Царква патрабуе для цябе вогнішча.

Выліваха паціснуў плячыма:

– Што ж. У апошнюю ноч у мяне будзе больш успамінаў, чым у Канстанціна Вялікага. І я не пакіну пасля сябе другой Візантыі, акрамя любові. А яна непадуладная туркам... А табе парада – жыві. Апачывальня – гэта як забойства.

– Позна.

– Позна бывае, як кажуць, толькі ў труне. Але я не веру. Я так люблю жыццё – бо проста жыву! – што не магу верыць нават гэтаму.

– Раніцай я клікну варту. Чаго б ты хацеў у гэтую апошнюю ноч?

– Любові.

– Гэта немагчыма, – амаль варожа і жорстка сказала яна.

– Тады – зрабіць табе апошнюю паслугу. Паказаць гэты свет... Толькі не трэба іншых.

І, кажуць, яна згадзілася. А ён павёз яе адхонамі на бераг Дняпра да сваёй камяніцы. Камяніца была старая, з абваленымі зубцамі і без брамы. Але затое вакол белымі ў цемры аблокамі цвіў глог, святлела брызгліва і ўгадваліся па водару шыпшына і бружмель.

Месяц узышоў над ракою. І нарадзілася два светы. Адзін распасцёрся вакол, а другі перапоўніў Дняпро. Глыбока-глыбока, аж да апошняй зоркі.

Бона паглядзела на мужчыну і ўпершыню ўбачыла месячнае святло ў яго валасах.