Читать «Ладдзя Роспачы» онлайн - страница 23

І ён узяў дзяўчыну за руку, а сябры абнялі іх. І ўсе яны, кінуўшы на сцежцы людзей над пустою труной, пайшлі ў зарасці глогу і адвечнай, як гэтая зямля, шыпшыны.

І заяц з глогавых нетраў не кінуўся ўцякаць ад іх, а павараціўся задам да пакінутых і пачаў так рагатаць, што ў яго трэснула верхняя губа.

А глог цвіў над зямлёю, і гэта было сапраўды як эдэм, у якім гучаў ціхі і пяшчотны смех, ці то зайцаў, ці, можа, самога жыцця.

КАМЕНТАРЫІ:

Упершыню на рускай мове – “Неман”, 1968, № 2.

Упершыню на беларускай мове – у кнізе: Караткевіч У. З вякоў мінулых. – Мн.: Маст. літ, 1975. – С. 205 – 244.

Перакладзена на рускую мову (п.1). (?)

Набор зроблены па выданні: Караткевіч У. Збор твораў: У 8 т. Т. 2. Аповесці, апавяданні, казкі. – Мн.: Маст. літ., 1988. С. 130 – 169.

1

Выліваха – белая чапля.

2

Мень.

3

Жэрах.

4

Рыбец.

6

1 Архівіст, натарыус.

7

1 “Сігіз. – кар. – польск.” – Жыгімонт кароль польскі.

8

1 Дошка для лічэння. Правобраз сучасных лічыльнікаў.