Читать «Грот афаліны» онлайн - страница 226
Павел Андреевич Мисько
— Я магу пайсці, але потым будзеце самі мяне шукаць, — Абдула не зазлаваў на дурнога паліцэйскага, спакойна падняў дэльфінчыка і каробачку, зноў працягнуў іх цераз бар'ер. — Вы панюхайце! Вунь дзірачкі ў ражках — нюхніце!
Паліцэйскі асцярожна, нібы чакаў якога розыгрышу, паднёс каробачку адпілаваным ражком да носа, грэбліва скрывіўся.
— Ну і што? Брудам пахне, смеццем… — і зноў замахнуўся, каб кінуць.
— Гераінам пахне! Наркотыкам! Я гэты пах з сотні магу вылучыць.
— Носік у цябе… — недаверліва сказаў паліцэйскі, але на твары ўжо з'явілася цікаўнасць. Зноў панюхаў па чарзе з каробачкі і з дэльфінчыка. — Сабакі, кажуць, добра чуюць яго пах.
— Калі хочаце ведаць, дзе іх бяруць, то скажу. У дэльфінарыі! Цэленькія, запоўненыя парашком! Сам бачыў, як дрэсіроўшчык Судзір раздаваў такія прызы. Пакруціць круцёлку-барабан, выцягне паперкі з нумарамі. Нібыта выпадковым людзям, а сам добра ведае, каму даваць. Гэта мой вывад.
— Іч, сышчык знайшоўся. Наглядзеўся фільмаў?
— Я ў кіно быў усяго два разы ў жыцці.
— А хто ты такі? Як трапіў у гатэль, хто цябе туды пусціў?
Давялося трохі расказаць пра сябе. «Агы… Агы…» — слухаў паліцэйскі, а сам нешта памячаў на паперы. Левая рука легла на трубку тэлефона ды так і ляжала, нібы не адважвалася здымаць. Потым паліцэйскі загадаў яму прысесці і пасядзець, пакуль ён складзе пратакол на такое здарэнне. Абдула не ведаў, што гэта за штука, але прысеў.
— А цяпер зайдзі сюды… Штурхай дзверцы ў бар'еры, во… Падпішы, што ўсё расказанае — праўда.
Абдула нерашуча зайшоў, узяў ручку, сяк-так вывеў каракулі. Хацеў аддаць паліцэйскаму ручку, але той не ручку ўзяў, а сціснуў яго запясце.
— Пусціце! — ірвануўся Абдула. — Я праўду сказаў! Я памагчы вам хацеў! Я буду Тэрэзе скардзіцца! — лепятаў абы-што. Думаў хапануць паліцэйскага зубамі, але той заламаў яму руку за спіну так, што Абдула ўскрыкнуў, прысеў. Паліцэйскі штурхануў дзверы, што былі ў яго за спінаю ў сцяне. Абдула ўбачыў прыцемак калідора і яшчэ некалькі дзвярэй направа і налева.
— Пасядзіш да раніцы, а там разбярэмся, — паліцэйскі пхнуў яго ў камеру злева і замкнуў за ім дзверы.
— Я з дэльфінарыя. Зваць — Радж Сінх.
— А мяне завуць Махамуд, сяржант званне. Ну й што? — паліцэйскі глядзеў на Раджа цераз бар'ер, той на яго — вочы ў вочы, нібы ў дзіцячай гульні: хто каго пераглядзіць.
— Вельмі прыемна, — Радж рашыў браць ветлівасцю. — Калі вы служыце ў паліцыі, то, напэўна, чулі, што ў дэльфінарыі пакралі дэльфінаў.
— Чуў. Я прыязджаў нават да вас — не прыпомніце? Прынеслі мне навіну!
— Я прынёс другое. Я ведаю, хто пакраў дэльфінаў, ведаю, дзе дэльфіны.
— О, алах… І што гэта за дзяжурства ў мяне сёння? Дэльфінарый лічыўся самым ціхім раёнам, і раптам столькі ўсяго.
— Трэба аператыўная ўзброеная група. Злодзеяў можна накрыць з доказамі злачынства, — даводзіў сваё Радж.
— Адзін смаркач у сышчыкі лезе, другі — у аператыўнікі. Няма ў нас вакансій, і, наколькі мне вядома, штат паліцыі на Раі не будзе павялічвацца. Казна пустая… — паліцэйскі штучна пакашляў, нібы спахапіўся, што нагаварыў лішняга.