Читать «Скарб Загорскай камяніцы» онлайн - страница 78

— Адкуль ведаеш?

— Сам Тупік у канторы казаў, жонка чула.

— А што ён казаў? — не адставаў з пытаннямі Зыгмусь.

— Што Галае балота, як скула пад бокам, усялякая, маўляў, набрыдзь туды цягнецца. От тут і падумай, дзе лепш…

Да млына яны выйшлі з боку лазнякоў, якія апошнімі гадамі заглушылі прырэчны луг, некалі чысты і травяністы. Пралезлі між паляў і праз дзірку ў падлозе — яна была ў метры ад зямлі — выдраліся наверх, стаіліся.

— Чуеш? — шапнуў Ігнат Зыгмусю. — Храпуць, канспіратары… Бяры іх цёпленькімі…

Зверху, з крупадзёркі, даносіўся прыглушаны храп.

— Давай напалохаем! — гарэзліва загарэліся малыя Зыгмусевы вочкі. Такая яго гарэзлівасць ніяк не стасавала да аброслага шчэццю твару, да зморшчынак на вузкім лобе. Па ўсім відаць, не малады ўжо, а гарэзіць, як дзіця.

— Яны і так напалохаюцца, калі пачуюць, што натварыў у Замошшы Адам.

Паціху прабраліся па крутой лесвіцы на другі паверх, падышлі да самай скрыні, у якой спалі, як звязаныя, бандыты, нават пакраталі Панаса за нагу — хоць бы што!

— От гэта со-он! — гучна сказаў Ігнат. — Мне дома ды такі б, а то толькі мучаюся, а не сплю…

Пачуўшы голас, абодва падхапіліся, бы над імі стрэлілі.

— Га? Што, хто тут? — вылупіў сонныя вочы Крывы Панас.

— Міліцыя, — усё ж не стрываў, пажартаваў Зыгмусь.

— А яна і праўда можа тут быць, — сказаў Ігнат, — бо той рыжы ёлупень каня звёў з канюшні, конюх бачыў,— звярнуўся ён да Смоля. — Гэта ты яму загадаў на крадзеным кані ехаць? Ды яго ж зловяць на паўдарозе…

— Чорт яму загадвае, — буркнуў стары, вылузваючыся са скрыні, увесь у саломе, якая пад бакамі пацерлася ледзь не на мякіну. — Я строга загадаў ісці пешкі, нідзе не вытыркацца, не пакідаць следу…

Падняўся і Крывы Панас, цёмны як хмара. Сеў на край скрыні, пачаў закурваць папяросу.

— З вамі звяжыся, дык у бяду трапіш, — прабурчаў,— тут і свайго клопату хапае. Ці дадуць цяпер тых коней мне?

— Нічога, скора ўжэ развяжамся ўсе, — уставіў Зыгмусь. — А от коней трэба здабыць любымі сродкамі.

— Я ўжо выпісаў нарад на коней, — супакоіў усіх Ігнат. — У мяне закон: усё рабіць абгрунтавана. Чаму тры? А таму, што хлысты цягаць трэба, іх адзін конь не здужае, надарвецца…

Знадворку пачулася гамана, і ў млыне прыціхлі, трывожна насцярожыліся.

— Сюды, сюды давайце, тут шчупак! — хтосьці крыкнуў зусім блізка.

— Дзеці,— з палёгкай выгукнуў Крывы Панас.

— Добрыя дзеці, ужо камсамольцы, пэўна, — прашыпеў Зыгмусь. — Усюды іх поўна, нідзе ад іх не схаваешся. Што яны там робяць?

— Рыбу ловяць, — зірнуўшы праз невялічкае акенца ў франтоне, да якога толькі ён і мог дацягнуцца, удакладніў Ігнат і зноў звярнуўся да старога Смоля: — Калі твой малец назад вернецца?

— Ён назад не вернецца. Я да яго пайду…

— Месца надзейнае?

— Леснічоўка. Хутар у глухамані, туды ўлетку ніхто не дабіраецца, бо вёскі далёка, з аднаго боку балота, а з другога — рэчка. Узімку толькі дровы і бяруць. Зімовая дарога там непадалёк.

— А як жа твой дойдзе? Ды яшчэ на кані…

— У леснічоўцы стары егер, яшчэ панскі, жыве, дык ён і сустрэне мальца. Мы з ім добра знаёмыя, яшчэ як я туды на паляванне ездзіў. Гэта каля вёскі Гаці.