Читать «Чарадзейныя яблыкі» онлайн - страница 56

— Твая музыка так чароўна дзейнічае на мяне, — з пачуццём прызналася панна Марыя. — Калі я слухаю яе, то нібыта лятаю на крылах у паднябессі.

— Гэта таму, што яна — пра вас, — адказаў Ян. — О, калі б Гасподзь даў магчымасць, я стварыў бы пра вас яшчэ больш цудоўную музыку.

— На жаль, такой магчымасці не будзе, Ян. Ты ведаеш, заўтра я паеду і ўжо ніколі не ўбачуся з табою. Ніколі!

— Не гаварыце так, панна Марыя. Мы не можам знаць замыслы Госпада. Гасподзь дапамагае праведнікам. Калі мы будзем жыць сумленна і калі наша клятва будзе моцная, як падмурак, на які ставяць дом…

— Клятва? — перапыніла панна. — Пра якую клятву ты кажаш?

— Клятва аб вечнай дружбе! — упэўнена адказаў Ян. — Ці вы лічыце, што пра нашу дружбу можна забыцца?

— О не, я так не лічу. — Панначка збянтэжылася. — Толькі я не бачу выйсця. Нішто не дапаможа нам, нават сам Гасподзь.

— Не гаварыце так, прашу вас…

— Ён, сардэчны, можа б, і рады быў дапамагчы, ды толькі гэта вельмі цяжкі для яго клопат… Малю яго аб тым, каб хоць зрэдку, употай, мы маглі бачыцца. Хачу слухаць тваю музыку, твой голас. Кажы, кажы, Ян. Бо гэта наша апошняя ноч!

Ян абняў панну Марыю. Можа, менавіта гэта хвіліна і стала вырашальнай у іхнім жыцці. Яны зразумелі, што ў іх сэрцах прачнулася сапраўднае каханне… Каханне — гэта рэдкая і дзівосная кветка — можа драмаць у сэрцы паўжыцця. І ўсё ж ёй наканавана хоць калі ды расквітнець. Такая ўжо чалавечая прырода. Можна пакахаць у семнаццаць, можна — у сорак сем. Узрост для сапраўднага кахання нічога не значыць. Важна тое, што з прыходам гэтага сапраўднага кахання для чалавека адкрываюцца ісціна і сэнс яго жыцця. Нараджэнне гэтага пачуцця прыкметна мяняе чалавека. Каханне, быццам рука Гасподняя, дакрануўшыся да чалавека, адухаўляе яго, робіць вышэйшым, мацнейшым і чысцейшым. А некаторых яна робіць нават усемагутнымі…

— Хачу прызнацца вам у сваім граху, панна Марыя, — ціха вымавіў Ян. — Да сягонняшняга дня, да гэтай самай хвіліны я маліў Госпада, каб ён разлучыў нас.

— Ах, навошта, Ян? — усклікнула панначка і міжволі адхіснулася ад хлопца. — Навошта ты гэта рабіў?

— Выслухайце мяне, панна Марыя, — упэўнена сказаў Ян. Крыху счакаўшы, ён працягваў: — Прасіў таму, што лічыў сябе не вартым, каб марыць пра такую вялікую панну, як вы. «Не мне, лапцюжніку, марыць пра каралеву!» — казаў я сабе. — Аднак мне здалося, што Гасподзь не жадае мне дапамагчы. Праходзіў час — нічога не мянялася. Больш таго — страсць мая разгаралася. І толькі пакладу галаву на падушку — пачынаю бачыць вас! Раней мяне супакойвалі малітвы. Цяпер жа і гэта не ратуе. І таму ведаю: калі ўжо я прасіў у Яго аднаго, а Ён пераконваў мяне ў адваротным, значыць усё гэта нездарма! Сягоння магу сказаць з упэўненасцю: я люблю вас, панна Марыя, і буду любіць заўсёды, што б там ні здарылася… І што я магу зрабіць з сабой, калі яно так ёсць?! Здаецца, маё жыццё пачалося з той хвіліны, калі зразумеў, што палюбіў вас. Я да таго часу толькі прыглядаўся да жыцця. Цяпер адчуваю ўпэўненасць і сілу, якія не выбіць з мяне ні бізуном, ні кабалой. З гэтага вечара, з гэтай самай хвіліны буду ісці да вас, панна Марыя, ісці, каб там, на нябёсах, быць заўсёды з вамі. Прабачце мяне.