Читать «Чарадзейныя яблыкі» онлайн - страница 36

І пакарочаны кіль, і задужа высокая мачта напраўду рабілі лодку вельмі няўстойліваю. Да таго ж у гэты дзень вецер рэзка мяняў напрамак. Трэба быць майстрам, каб у такое надвор'е ўмела кіраваць лодкаю. Шадурскі, мяркуючы па ўсім, быў не з такіх. Лёкаям даводзілася раз-пораз «чараваць» над ветразем. Часам гэтых людзей качала па палубе, як пустыя скрынкі; пан Сліва паспеў згубіць свой парык. Ды гаспадара лодкі не кранала ўсё гэта, наадварот, штораз, калі пасажыры ўзнімалі галас, ён адно моцна рагатаў. І тады здавалася, што суднам кіруе сам дэман…

— Тата! — нарэшце, пасля чарговага падзення, не стрывала, крыкнула панна. — Не забаўляйся! Бо будзе, як мінулы раз!

Гэты намёк на мінулы раз прымусіў усіх прыціхнуць.

— Але ты павінна прызнацца, — адазваўся Шадурскі,— што тым разам было весела.

Пры слове «весела» Сліва здрыгануўся. Ён баязліва папрасіў:

— Можа, вы высадзіце мяне. Сённяшні дзень быў задужа стомны. — І тут жа дадаў: — Нават на моры я не адчуваў такой гайданкі.

Няшчасны, ён ажно спалатнеў. Яго круглыя вочкі пазіралі, не міргаючы, у бок запаветнага берага. Відаць, апынуцца на сушы ў гэтую хвіліну было для яго адзінаю марай.

Шадурскі аніяк не адрэагаваў на яго просьбу. З філасофскім спакоем ён працягваў пра сваё:

— Заўважу, панове, нішто гэтак не ачышчае душу, як прагулянкі пад ветразем.

— Вы хацелі сказаць — «вантробы», — паправіў яго Сліва і перагнуўся за парэнчы.

Шадурскі ў адказ адно зарагатаў.

— Не, сапраўды, вы маглі б крыху сцішыць хуткасць лодкі,— падтрымаў таўсмача Скарлоцы. — Зрэшты, сярод нас панна…

Гэтае лжэджэнтльменства ўгневала панну Яніну.

— Вы гляньце, які клопат! — усклікнула яна. — Яшчэ невядома, хто каго будзе ратаваць, калі мы перакулімся!

— Перакулімся?.. — азваўся таўсмач.

Маленькая панна зноў прытулілася да хлопца, прашаптала яму на вуха:

— Спадзяюся, вы не дасце мне ўтапіцца, пан Вальдэмар?

Боку тым часам нядобрылася. І, відаць, таму ў ім выспявала незадаволенасць. «Ну й жыццё! — ацаніў ён сам для сябе паводзіны панства. — Толькі й клопату, як пазабаўляцца! Віно, паляванне, гэтае дзікунскае плаванне… Няўжо не надакучае?!»

— Пацалуйце мяне, — перапыніў ягоныя думкі ціхі голас панны. Мабыць, свежы вецер, халодныя пырскі і гайданка дарэшты закружылі ёй галаву. — Калі вы сапраўдны рыцар… — выкарыстоўваючы свой стары козыр, пачала яна.

Але Бока не даў ёй скончыць. Усміхнуўшыся, ён нечакана чмокнуў яе ў вусны. У яго становішчы нічога не заставалася, як толькі падпарадкавацца.

І, вядома ж, гэты пацалунак заўважыў Скарлоцы. Раўнівец ажно падскочыў на месцы.

— Адыдзіцеся ад яе! Я сказаў — прэч!.. — раўнуў ён, звяртаючыся да нашага героя. Пры гэтым яго вусы ледзь не зляцелі са свайго прывычнага месца. — Вы нікчэмны Дон Жуан у адзенні плебея, — працадзіў ён праз зубы, — я з вамі буду біцца!

Усмешка ўмомант зляцела з твару ў хлопца. На ўсялякі выпадак ён мацней ухапіўся за парэнчы.