Читать «Пастка для пярэваратня» онлайн - страница 153
Алексей Николаевич Якимович
Я задраў кашулю, затуліў рот і нос. Палягчэла, хоць галава кружыцца, баліць.
— Пятрусь, затулі рот і нос кашуляй. Тут нейкія атрутныя газы. Гэта даліна смерці.
Пятрусь, як і я, нацягнуў кашулю да самых вачэй, і мы папляліся, спатыкаючыся, як сляпыя.
Не памятаю, ці доўга так ішлі, але нарэшце я адчуў, што палепшала, што перастала балець галава.
Я, не верачы ў збавенне, апусціў кашулю. Сапраўды, дыхаецца лёгка, як і раней.
— Пятрусь, мы выратаваліся.
— Прайшлі праз даліну смерці?
— Прайшлі, Петрусёк. Прайшлі.
Адпачыўшы, мы пашыбавалі далей. Зноў паабапал дарогі стаяць яліны. Сыра, цёмна, змрочна.
— Пашанцавала нам, што з даліны смерці вырваліся, — сказаў я.
— Невядома, што будзе далей, — адказаў Пятрусь.
А далей… Далей пачалося балота. Сям-там чэзлыя скрыўленыя бярозкі, купінкі альшыны сярод аеру, асакі. Дарога тут, быццам выцягнутая нітка. Невядома, хто і калі праклаў яе.
Мы прайшлі з паўкіламетра і за павароткай убачылі скалу. Яна быццам вырасла перад намі.
— Скала сярод балота. Чаму? — выдыхнуў Пятрусь.
— Казка, — кажу яму.
— Але, так толькі ў казках бывае, — пагадзіўся Пятрусь. — Праз скалу нам не пералезці.
Так, не пералезці. Строма скала ўзнімаецца ўгору, а сама бы адшліфаваная. Ні трэшчынкі на ёй. Унізе буяе зеляніна, густая, што шчотка.
— Паспрабуем абысці скалу. — Пятрусь ступіў убок і праваліўся ледзь не па пояс.
«Тут дрыгва», — тахнула ў галаве.
Я, амаль нічога не цямячы, упаў на жывот, схапіў Петруся за руку і пачаў цягнуць. Ён выпаўз на дарогу. Твар мурзаты, чорная вада сцякае па кашулі, па штанах, а на нагах няма аднаго чаравіка.
— Пятрусь, ты ўвесь у гразі,— сказаў я. Пятрусь махнуў рукою.
— А-а…
Мы моўчкі сядзелі на траве. Над намі кружыліся авадні, стараліся ўцяць за твар, за рукі.
— Ну й аваднёў тут! — не сцярпеў Пятрусь. — Ігнат, выламай галінку. Трэба адагнацца, бо з'ядуць.
Я ўстаў, расхінуў куст, каб выламаць галінку, і, не стрымаўшыся, усклікнуў, бо ўбачыў у скале ўваход.
— Чаго ты? — падаў голас Пятрусь.
— У скале ўваход. Напэўна, у пячору вядзе. Пятрусь усхапіўся і да мяне.
— Бач ты! — прамовіў.— Кустамі зарос. Нехта знарок іх пасадзіў.
Я глянуў на яго.
— Думаеш, што вядзьмак?
— Відаць, ён.
Вядзьмак… Казімір Міронавіч… Што, калі дагоніць нас? Нельга марудзіць. Кожная хвілінка дарагая.
Я, сагнуўшыся, палез у пячору. Паўзмрок, нібы ў скляпенні. Здалёку даносіцца нейкі глухі гул.
— Што гэта? — падышоў да мяне Пятрусь.
— Магчыма, Цмок — пудзіла паганае. Магчыма, храпе, сплючы, — кажу.
— Ігнат, глупства.