Читать «Турэмны дзённік» онлайн - страница 7
Хо Шы Мін
«ГАСЦІНІЦА»
Навічкам, як зазвычай, месца даюць Ля смярдзючага туалета. А хочаш паспаць у турэмным «раю» Заплаці ім шчодра за гэта.
РАНІШНЯЕ СОНЦА
Промні сонца прабіліся нават сюды, Спапялілі цемру, начныя кашмары: I ў гэтым злавесным прыстанку бяды У вязня ўсмешка захарашэла на твары.
«У В'ЕТНАМЕ ХВАЛЯВАННІ»,— ПАВЕДАМЛЯЕ НАНЬНІНСКАЯ ГАЗЕТА
Загінем, а ў рабстве мы не звякуем, Зноў сцягі з'ядналіся з барацьбой; Крыўдна, што я ў турме ўсё «гасцюю», Не маю мажлівасці рынуцца ў бой.
АНГЛІЙСКАЯ ДЭЛЕГАЦЫЯ Ў КІТАІ
Амерыканцы паехалі, тут як тут англічане са світай, I іх сустракаюць усюды, як самых жаданых гасцей; Я і сам — дэлегацыя, і ў Кітаі таксама з візітам, А прымаюць мяне па-турэмнаму «крыху» прасцей.
ПЕРАВЯЛІ ВА УМІН
18 лістапада
Прывялі ў Наньнін, Перавялі ва Умін; Сюды-туды водзяць. Я абураны Годзе!
САБАЧЫНА Ў БАОСЯНЕ
У Гадэ — канвойцы на свежую рыбу ласыя, У Баосяне — смакуюць сабачае мяса; Аказваецца, і канвойцы, бачыш, таксама Нядрэнна ў жыцці разбіраюцца часам!
КУЛІ — БУДАЎНІКІ ДАРОГІ
Пад дажджом і ветрам, сябры знямозе, Працуюць кулі ў паслушэнстве зацятым сваім; А з тых, што пройдуць, праедуць па гэтай дарозе, Ці ўспомніць хто іх, ці скажа хто дзякуй ім?
ВАРТАВЫ ЎКРАЎ МОЙ КІЙ
Ты заўжды памагчы быў, як сябра, гатоў, Мы пратупалі столькі з табою гадоў; Праклінаю зладзея, які разлучыў нас I ў расстанні прымусіў журыцца сяброў.
ДАРОЖНЫ СЛУП
Ты невысокі, неважнецкі, Не князь, не цар пыхліва-строгі; Звычайны камень, нерухома Стаіш ля ўхабістай дарогі; I ўсё ж тваіх парад і знакаў Заўсёды слухаюцца ногі, Бо ты паказваеш, ці доўга Ісці нам, стомленым і ўбогім; I мы ніколі не забудзем Тваёй сяброўскай дапамогі.
НЕМАЎЛЯ Ў БІНЬЯНСКАЙ ТУРМЕ
Куга!.. Куга!.. Куга!.. Па татку, што ўцёк ад вайны, туга, Таму, хоць паўгода ўсяго толькі мне, З мамкай за татку сяджу я ў турме.
ПЛАТА ЗА СВЯТЛО
Папаўся ў турму, нібыта ў сіло — Плаці шэсць юаняў, каб відна было; У гэтым змрочным, цесным закутку Купляць даводзіцца нават святло.
ТУРЭМНАЕ ЖЫЦЦЁ
У кожнага печ, што займеў кагадзе, Каструлькі пры ёй стаяць дзе-нідзе; Зварыш рыс, зварыш суп, потым чай запарыш — Дыміцца, руплівіца, цэлы дзень.
ЧАЛАВЕК ГО
Выпадкова яго я ў дарозе сустрэў, Клапатлівы і шчыры — з ім бяда не бяда; Ён гаворкай сваёю мяне так сагрэў, Бы пры снезе і холадзе мне свой вугаль аддаў.
КАНВОЙЦА МО
Цудоўная душа ў канвойцы Мо, без маскі — Купляе ежу сам галодным для падпаскі, На ноч развязвае вяроўкі, кайданы здымае, Не прымяняе ўлады ён, кіруе толькі ласкай.