Читать «Турэмны дзённік» онлайн - страница 2

Янка Сіпакоў

Хоць цела ў цеснай турме знемагае, Дух над турмою вольна лунае; Хочаш, каб мара твая збылася,— Дух хай мацнее, няверы не знае.

ПАЧЫНАЮ ДЗЁННІК

Займацца вершамі — клопат не мой, Аднак я ў няволі час лішні маю. А каб не палохаў дзень пустатой, Вершы складаю і волі чакаю.

АРЫШТАВАЛІ Ў ЦЗУЖУНЕ

Цзужун — на пашану багаты край, Ды зняважылі там нечакана: Без падставы шпіёнам зрабілі мяне — Мой гонар у бруд утаптаны.

ПАСАДЗІЛІ Ў ПАВЯТОВУЮ ЦЗІНСІЙСКУЮ ТУРМУ

Вязні старыя страчаюць новых ахвяр, На небе гусцее чарнота хмар; Ды хмары спрадвек разлятаюцца ўсе,— I ў турме застаецца вольны змагар.

ЦЯЖКІ ШЛЯХ ЖЫЦЦЯ

I Па горных кручах ішоў я смялей, Не ведаў: на роўным бывае цяжэй; У гарах размінуўся шчасліва з тыграм I сеў у турму, сустрэўшы людзей. II Прадстаўляць свой народ — абавязак прамы, Ішоў я ў Кітай, як госць, без віны; Нечакана тайфун на раўніне падняўся — Мяне зрабілі госцем турмы. III Ва ўсіх на вачах сумленнасць мая, Мне ж кажуць, што нейкі асочнік я; Жыць на свеце, вядома, заўсёды не лёгка, А з гэткай абразай — цяжэй удвая.

РАНІЦА

I Сонца ўзнімаецца з-за турэмнай сцяны, Асвятляе замкі — адамкнуць быццам хоча; У камерах змрок яшчэ дрэмле начны, А праменне ўжо вязням казыча вочы. II Прачынаюцца вязні. Вошай рупліва б'юць. Прабівае восем — пачатак снядання. Ешце, гаротнікі, што вам, галодным, дадуць, Верце: гора ўсё ж скончыцца, радасць настане.

ПОЎДЗЕНЬ

Пасля полудня сон і ў турме, мусіць, трэба, Я соладка спаў, як пад ціхі пошум дажджу; Я сніў, што ляцеў на спіне дракона ў неба, Прачнуўся і ўбачыў: як раней, у клетцы ляжу.

ПАСЛЯ ПАЎДНЯ

Адчынілі клеткі праветрыць, Вязні ў вольнае неба глядзяць. О святыя нябёс! Дайце веры, Што і ў турмах святыя сядзяць.

ВЕЧАР

Павячэралі. Промні апошнія звялі. Музыка, песні паўсюль загучалі, I змрочны засценак у павеце Цзінсі Ператварыўся ў канцэртную залу.

ЕЖА ЗНЯВОЛЕНЫХ

Кожны раз па жмені прэлага рысу Без солі, гародніны ў жабрачай місе; Каму перадача была — той і сыты, А каму не было — ад голаду высах.

ТАВАРЫШ ПА НЯШЧАСЦІ ІГРАЕ НА ЖАЛЕЙЦЫ

Чуецца музыкі плач — як туга па Радзіме, як верад, Смутак, журба і маркота расцвельваюць горка душу; А недзе за тысячы лі каханая мкнецца наперад У надзеі праз рэкі і горы мелодыю гэту пачуць.

КАЛОДКА

I Калодка, як зяпа — няма людей: На ноч глытае ногі людзей; Правую ў іклы гэтак зацісне, Аж левую сутарга нават звядзе. II I ўсё ж бываюць дзівы ў жыцці — Спяшаемся ногі ў калодкі ўмясціць; Як зробіш гэтак — заснеш спакойна, Не зробіш — месца не зможаш знайсці.