Читать «Тры таварышы» онлайн - страница 79

— Два… — гыркнуў Густаў.

Відаць было, што ён вырашыў аддубасіць мяне як след.

— І апошні раз… — Ён ссунуў шапку на патыліцу.

— Заткніся, ідыёт! — раптам рэзка крыкнуў я.

Густаў ад нечаканасці разявіў рот і зрабіў крок наперад. Якраз так, як я хацеў. Тады я і ўдарыў. Удар атрымаўся моцны, з усёй сілы. Так біць навучыў мяне Кёстэр. Я не вельмі ўмеў біцца — не лічыў патрэбным. Найчасцей усё вырашалася першым ударам. У мяне ён атрымаўся. Густаў асунуўся.

— Так яму і трэба, — сказаў малады шафёр. — Стары бандыт.

Мы зацягнулі яго на сядзенне ў машыну.

— Ачухаецца.

Я крыху ўстрывожыўся. Б'ючы, я незнарок выбіў вялікі палец. Калі Густаў прыйдзе да памяці, ён зробіць са мной, што захоча. Я расказаў пра гэта маладому шафёру і спытаў яго, ці не лепш мне даць драла.

— Глупства, — сказаў ён. — Справа зроблена. Пайшлі ў шынок — стаў, што абяцаў. Ты не прафесійны шафёр?

— Не.

— І я — не. Я — акцёр.

— Ну і як?

— Жывём… — сказаў ён. — Тэатра і тут хапае.

Нас сабралася пяцёра — два пажылыя і два маладыя. Праз нейкі час у рэстаране з'явіўся і Густаў. Ён тупа ўтаропіўся на наш стол, а потым падышоў. Я заціснуў у левай руцэ звязку ключоў, трымаючы яе ў кішэні, і намерыўся абараняцца да апошняга.

Але да бойкі не дайшло. Густаў нагой падсунуў крэсла і плюхнуўся на яго. Гаспадар паставіў перад ім чарку. Налілі. Густаў выліў гарэлку ў сябе. Налілі яшчэ раз. Густаў скоса зірнуў на мяне. Ён падняў чарку.

— Будзь здароў, — сказаў ён мне, але твар у яго быў кіслы.

— На здароўе, — адказаў я і выпіў.

Густаў дастаў пачак цыгарэт. Ён працягнуў яго, не гледзячы на мяне. Я ўзяў цыгарэту і даў яму прыпаліць. Потым я заказаў на ўсіх па падвойнай порцыі гарэлкі. Мы выпілі. Густаў зноў збоку глянуў на мяне.

— Дурніла, — сказаў ён, але ўжо нармальным тонам.

— Неданосак, — адказаў я гэтаксама.

Ён павярнуўся да мяне.

— Удар быў удалы…

— Выпадкова… — Я паказаў яму вывіхнуты палец.

— Не пашанцавала, — хмыкнуў ён. — Між іншым, мяне завуць Густаў.

— Мяне — Роберт.

— Добра. Значыць, парадак, Роберт? Мне здалося, што ты — хлопчык ад мамінай спадніцы.

— Парадак, Густаў.

З гэтага часу мы пасябравалі.

Наша чарга павольна рухалася. Акцёру, якога звалі Томі, жудасна пашанцавала: натрапіўся пасажыр да вакзала. Густаў за трыццаць пфенігаў павёз некага да рэстарана. Ён як не лопнуў ад злосці — за дзесяць пфенігаў «навару» зноў станавіцца ў хвост. Мне трапілася нешта незвычайнае — старая ангелька, якая захацела агледзець горад. Я вазіў яе ледзь не гадзіну. Па дарозе назад я падвёз яшчэ некалькі чалавек. Калі мы ў полудзень сядзелі ў шынку, перакусваючы бутэрбродамі, я ўжо ўяўляў сябе вопытным шафёрам. Кампанія напамінала мне пра салдацкае брацтва. Тут сабраліся прадстаўнікі самых розных прафесій. Шафёраў было не больш паловы. Астатнія выпадкова селі за руль.

Даволі замораны, я пад вечар вяртаўся ў двор нашай майстэрні. Ленц і Кёстэр ужо чакалі мяне.

— Браткі, колькі вы зарабілі? — спытаў я.

— Семдзесят літраў бензіну, — адрапартаваў Юп.

— І ўсё?

Ленц раз'юшана глянуў на неба.