Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 75

— Пабачым, пабачым. Ідзі вунь дроў насячы, бо ўсе ўжо кончыліся.

І я, рады, што ўсё так добра абышлося, пабег секчы дровы.

Да абеду я ўсё ваўчком-ваўчком каля маці — то вады прынясу, то памыі выллю, то ў хаце падмяту. Такі добры, што хоць ты да раны прыкладвай. А што зробіш, калі трэба, каб на ноч пусцілі. Кукуруза ж будзе чакаць.

Пасля абеду нечага мае вочы пачалі зліпацца — даліся ў знакі начныя прыгоды. Прылёг я пад грушай у халадку і адразу заснуў як пшаніцу прадаўшы.

І прыснілася мне нешта дзіўнаватае. Не сон, а проста кіно.

Стаю я, значыць, на беразе вострава Пераэкзаменоўкі. Стаю і бачу: выплывае на плёс карабель, вялізны акіянскі белы карабель (я такія толькі ў кіно бачыў), трохпалубны, а труба большая за ўсю нашу хату. Я стаю і дзіўлюся: як гэта ён праз вузенькія стругі ў чаратах прайшоў. Але не паспеў я добра здзівіцца, як з карабля спускаюць трап і па трапе на бераг ідзе... Грабянючка. Падыходзіць да мяне і кажа:

— Добры дзень вам. Да вас на востраў прыехала нямецкая дэлегацыя піянераў. Вы будзеце перакладчыкам.

Я здзіўлена гляджу на яе, і мне хочацца сказаць: «Чаго гэта ты, варона, мяне на «вы» завеш?» — але чамусьці прыстойна адказваю:

— З вялікай радасцю. Але хачу нагадаць вам, што ў школе я вывучаю, як вам вядома, англійскую мову і па-нямецку размаўляю вельмі кепска. Па-нямецку я ведаю толькі тры словы: дэр Тыш, дэр Штуль і дэр Бляйштіфт.

— Нічога, — кажа Грабянючка, — цалкам дастаткова. Прымайце гасцей. Вось яны, калі ласка.

Я гляджу і бачу, што па трапе спускаюцца Ігар, Сашка-«штурман» і Валька.

«Вось яно што! Дык яны, атрымліваецца, нямецкія піянеры, а не нашы».

Мы ідзём па востраве і падыходзім да будана. Каля будана стаіць Кукуруза і калупае ў носе.

— Знаёмцеся. Губернатар вострава Пераэкзаменоўкі Рабінзон Васільевіч Кукуруза, — кажу я, як мне здаецца, па-нямецку, а сам думаю: «Цьфу! Чаго гэта я яго губернатарам ахрысціў? Што ён, капіталіст, ці што? Ён жа наш савецкі Рабінзон. Трэба было, мабыць, сказаць — старшыня сельсавета. Але ж які тут сельсавет, калі ён на востраве адзін!»

Між тым Кукуруза кажа:

— Калі ласка.

І мы ўваходзім у будан. Уваходзім у будан і спыняемся ў вялікім светлым пакоі, дзе ўсё белае, як у бальніцы. Пасярэдзіне на белым стале стаіць бліскучая нікеліраваная каструля.

— Каструля, — паясняе Кукуруза. — На транзістарах. Сама варыць. Без агню.

«Ты глянь. Вось чортаў Кукуруза! Так-такі навыдумляў усяго... на транзістарах».

— Дер Штуль? — пытае раптам Валька.

— Дер Бляйштіфт, — адказваю я, і сам здзіўляюся, як складна атрымліваецца. Яна ж запытала: «Слухайце, а як жа з вашай сакрэтнай справай?» — а я адказаў: «Усё ў парадку. Не хвалюйцеся».

Якая цудоўная нямецкая мова! Адно слова скажаш, і ўсё зразумела. Трэба будзе на наступны год папрасіцца ў школе ў нямецкую групу. Абавязкова. Выдатнікам там стаць — раз плюнуць. Цяпер я разумею, чаму ўсе яны: і Валька, і Ігар, і Сашка — выдатнікі.

І тут раптам бачу: за спіной Валькі стаіць у капітанскай форме... Кныш. А каля яго — голы, у масцы і ластах, Бурміла.