Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 74

Пасвіць такую радыёкарову — адно задавальненне.

Сядзіш сабе дзесьці за тры кіламетры ў гародзе дзеда Салівона, аплятаеш кавун саладзенны (я лепш за ўсё тую сярэдзіну, таго самага чырвонага ваўка ў кавуне люблю. А ты? Ага... Так-так). Дык вось сядзіш, хрумаеш кавун. Потым глянуў у кішэнькавы тэлевізар, бачыш — твая Манька ў шкодзе, у калгасным просе. Націскаеш на кнопку і: «Манька-а! Ану, заварочвай, праклятая! А-ля-ля-ля!» І Манька — нібыта яе хто пугаю свіснуў — назад. А ты зноў сядзіш і аплятаеш кавун. Любата! Скажы?

— Яшчэ б! Калі б такое зрабіць, дык наогул... — кажу я.

Але вось Кукуруза ўстрапянуўся — не ўмеў ён доўга сумаваць і раздумваць. Ён быў чалавекам дзеяння.

— Ну, добра, пра гэта потым... А цяпер давай падумаем, як мы будзем Кныша ноччу затрымліваць.

— Што? Затрымліваць?! Ды як жа яго затрымаеш? Ён жа нас патопіць, як кацянят.

— Патопіць? А ружжо навошта? Ты думаеш, для такой справы абавязкова патрэбны людзі з каламі? Ружжо — гэта, брат, не жартачкі. Гэта зброя. Бац — і будзь здароў!

— Ты што, думаеш у яго страляць? — са страхам запытаў я.

— Табе адразу страляць! Не страляць, але... калі што... Наогул, ружжа хто хочаш спалохаецца.

— Вядома, — згадзіўся я. — Толькі як жа я... ноччу... А дома? Табе добра, ты на бязлюдным востраве, табе няма ў каго пытацца. А я...

— Дык адпрасіся. Падумаеш! Прыдумай што.

— Што?

— Ну, што на рыбалку ідзеш ці яшчэ куды. Тут такая справа, можна сказаць, дзяржаўная, а ён...

— Ну, добра, нешта прыдумаю. Толькі цяпер мне трэба дахаты ехаць.

— Едзь, а я што...

Я сеў у човен.

Твар у Кукурузы быў сумны і хмуры. Відна, яму вельмі не хацелася заставацца аднаму на востраве. Ён хадзіў па калена ў вадзе вакол чоўна, абмацваў барты і бубнеў: «Вось тут трэба было б зашпакляваць, а тут падсмаліць, а гэтую дошку наогул замяніць». Яму хацелася яшчэ што-небудзь сказаць, ён пачухаў за вухам, шморгнуў носам і нарэшце насмеліўся:

— Ты знаеш. Ты прывёз бы мне хоць скрыпліка якога. Захацелася, як перад смерцю. А то ўсё рыба ды рыба.

Скрыплікамі называлі ў нас тыя самыя цукровыя пернікі, што прадаваліся ў сельмагу. Усохлыя і цвёрдыя, што дровы, яны скрыпяць, калі ўгрызаешся ў іх зубамі. Адзін скрыплік можна есці цэлы дзень. Можа, за гэта мы і любілі іх.

— Добра, прывязу, а як жа, — сказаў я і адапхнуўся ад берага.

РАЗДЗЕЛ XVIII. У сне і наяве

— Дзе ты цэлы дзень бегаеш не еўшы? Дзіва, ажно вочы паўпадалі, — дакорлівымі словамі сустрэла мяне маці.

— Ды што вы, мама! Я юшкі во як наеўся. Ох і смачная! Там адзін Сашка такі майстар выявіўся — лепшы за любога кухара, — тут я неспадзявана апамятаўся, ледзь паспеў сабе рот рукою затуліць.

— Пра якога гэта ты Сашку?

— Ды пра... пра... Юрчышынага, — пачаў я выблытвацца, як уюн з сеткі. — Той, што каля млына жыве, дзядзькі Міхайлы сын.

А ў самога ажно ўсярэдзіне млее. А што, калі яго маці сёння на вёсцы бачыла? Тады прапаў. Не, пранесла! Маці нічога не сказала. Значыць, не бачыла.

— Дык што, добра клявала? — лагодна ўсміхнуўшыся, запытала маці.

— Паганенька! Ледзь-ледзь на юшку налавілі, — не чырванеючы, хлусіў я. — Мы сягоння на ноч збіраемся. На плёс. Пусціце.