Читать «Тарэадоры з Васюкоўкі» онлайн - страница 14

Я перасмыкнуў плячамі.

— Зброя? Гранаты? — прыжмурыў на мяне вока Ява. — І якая тут сувязь — акваланг... дваццаць жалезных?..

І раптам — нібыта маланка бліснула ў галаве.

— Чакай! — кажу, а самога ажно мароз па скуры дзярэ. — Тата калісьці чытаў у часопісе. Расказваў... Дзесьці ў Чэхаславакіі ў нейкім возеры, Чорным, ці што, шпіёны ныралі ў аквалангах. Хацелі падняць са дна, каб паціху вывезці, дваццаць жалезных скрынак. Гэта быў архіў гестапа, які фашысты затапілі, адступаючы. Вельмі важныя дакументы... спісы ваенных злачынцаў. І ў Аўстрыі тая ж пятрушка была, таксама ў возеры і таксама шпіёны з аквалангамі.

— Точна! Яно самае! Ух ты-ы! — загарэўся Ява. — Ну так, «дваццаць жалезных», і «вермахт», і аквалангі...

Ён не дагаварыў, бо ў гэты момант з рэпрадуктара гучна, на ўсю станцыю, пачулася:

— Вучні з вёскі Васюкоўка, якія прыехалі на экскурсію ў Кіеў, Рэнь і Заўгародны, вас чакаюць на выхадзе са станцыі «Дняпро»!

Нібыта хтосьці зверху нас аглушыў, ажно ногі падкасіліся. Так гэта было для нас неспадзявана. Нам здалося, што ўсе гэтыя людзі, якія па станцыі і ўнізе швэндаюцца, усе яны разам на нас паглядзелі.

І мы адразу ж зрабіліся маленькімі-маленькімі і нібыта голымі. Упершыню ў жыцці нашыя прозвішчы называлі па радыё.

— Не бойся, — апамятаўся нарэшце Ява. — Гэта, напэўна, Галіна Сідараўна. Шукае нас. Гайда!

Мы патупацелі да выхаду.

Зірк-зірк. Ні Галіны Сідараўны, ні нашых — ні слыху ні дыху. А стаіць вялізны вусаты міліцыянер. Убачыў нас і адразу:

— Стоп! — падняў руку. — З Васюкоўкі? Рэнь і Заўгародны? Вы мне і патрэбны. Пайшлі.

Вось табе і «не бойся»! Папаліся! За нашы хуліганскія паводзіны ў «Дынама», за тыя вудзільны праклятыя.

Мае ногі прыкіпелі да зямлі і зрабіліся ватнімі — вось-вось на падлогу сяду.

— Ну, пайшлі, чаго ж вы, — азірнуўся міліцыянер. — На руках вас несці, ці што?

Ледзь з месца крануўся.

Выйшлі мы з метро, глядзім — стаіць сіняя машына з чырвонай стужкай на баку, а на той стужцы напісана: «Міліцыя». І вядзе нас міліцыянер да машыны. Адчыніў дзверцы, сказаў: «Сядайце», а сам — каля шафёра. Зняў трубку (радыётэлефон) і гаворыць:

— Таварыш лейтэнант! Дакладвае старшына Палянічка. Хлопцаў знайшоў. Вязу на аператыўнай машыне куды трэба.

Мы так і аслупянелі. Ну ўсё! «Куды трэба». У турму, значыць, вязе. Прапалі мы.

Нам бы якраз плакаць, гаварыць: «Мы болей не будзем, адпусціце», а мы ні слова, ні гу-гу! Гордыя мы!

Тулімся адзін да аднаго, едзем і праз акенца на Кіеў апошні раз паглядаем.

Запунсавеў Кіеў сцягамі і святочнымі транспарантамі. Першамай жа заўтра. Усюды людзі вясёлыя, усмешлівыя, вольныя. А мы... у турму едзем. А сапраўдныя шпіёны на волі ходзяць. І нам зрабілася так прыкра — хоць ты плач.

— Эх вы! — не вытрымаў Ява. — Не тых узялі, каго трэба!

— Як гэта? — павярнуўся старшына.

— Вось вам і «як гэта», — закапыліў губы Ява. — Можа, мы за сапраўднымі шпіёнамі сачылі...

— Ну?! — левае брыво старшыны выгнулася, як запытальнік.

— Вось вам і «ну». Можа, яны толькі што аквалангі купілі... для падводнага плавання...

— Ого!

— Вось вам і «ого»! Можа, яны гестапаўскі архіў з дна будуць падымаць.