Читать «Станаўленне» онлайн - страница 166

Дзіця, паддаючыся нейкаму магутнаму вечнаму клічу, усё надавала i падавала свой голас, нібы сцвярджаючы: я — Чалавек, жыву, раз мне было суджана прыйсці на гэты свет! Перапаўняючыся радасцю, хваляваннем, Васіль з нецярпеннем чакаў таго шчаслівага моманту, калі яму можна будзе зайсці, зірнуць на яго, гэтага Чалавека, у якім пульсуе i яго кроў. Як бацька, ён адчуваў, што першае іхняе дзіця нарадзілася i ў цяжкі, i ў шчаслівы час — у год, калі скончыцца доўгая, шматпакутная ды шматкроўная вайна, прыйдзе Вялікая Перамога, усталюецца на роднай зямлі мір, хоць немаўляці разам з імі, бацькамі, прыйдзецца нямала сербануць ліха, пагараваць, пасніць перададзеных ад ix трывожных сноў… Нават аж сам здзівіўся, што да яго ў гэтыя хвіліны прыходзіць нейкае новае, узмужнелае, пачуццё, нейкая новая — ці не мудрэйшая — развага, нейкі новы, ужо бацькоўскі клопат.

Урэшце, калі ён ужо знемагаў ад нецярпення ўбачыць Яніну i дзіця, адчыніліся дзверы i з зямлянкі вызірнула Чапроўская.

— Заходзь, бацька, — усміхнулася яна і, калі Васіль уваходзіў, пазіраў на палок, на даўгаватую, бледную, з заплюшчанымі вачыма Яніну i невялікі скрутачак каля яе, дадала шчасліва: — Сына маеш… Так што не звядзецца род…

Примечания

1

Камасацыя — хутарызацыя.

2

Давай, давай хутчэй!.. (ням.)

3

— Ну, Хойзер, што тут у цябе? (ням.)

4

— Пан лейтэнант, дазвольце далажыць… (ням.)

5

— Заткніся… Давай, давай! Хутчэй, чорт вазьмі (ням.)

6

— Хутка, хутка! Выходзьце ўсе! (ням.)

7

— Хутка! Bось цяпер толькінацерад! У Янковічы!.. (ням.)

8

— Пасля ўсяго, што сёння нарабілася, i звар'яцець можна… (ням.)

9

— Ну, ну, Хойзер! Сціхні а то застрэлю, як здрадніка! I я хворы. I стаміўся... Але мы нямецкія салдаты... Разумееш? Хутка! (ням.)

10

— Прэч! У Янковічы... (ням.)

11

— Гатова! I цудоўна! (ням.)

12

Шчыра дзякую, ласкавая пані.. Вялікае дзякуй! (ням.)