Читать «Пад сінім небам» онлайн - страница 6

На сенажаці

Косы зьвіняць… Сьпеўна ўзносяцца зыкі, поўняць жыцьцём жаўтацьвет-сенажаць майстры дзіўныя зь нязнаных музыкаў,                      косы зьвіняць… Кмена пах цягне па мокрых пракосах, водарыць сенам у пухкіх капах! Дыхае поле у сонцавых косах,                      кмену йдзе пах… Песьню жанкі запяялі нясьмела, і — звоніць уся сенажаць, з гукамі — ўдалеч, здаецца б, ляцела…                      Косы зьвіняць…

Улетку

Жамчужнай мглою хмаркі абвязалі         Нябёсы, сонца пуць. Па залатых жытох сярэбраныя хвалі         Плывуць, плывуць, плывуць… Які прастор кругом! Бязь берагу, бяз краю         Калышуцца жыта! Ў ружовым полымі вятраны дзень згарае, —         Як цёпла, любата… Шматфарбным дываном, красой-вясной сатканым         Лажыцца сенажаць. I ў дзень, і на зары, і ўвечары, і зрана         Там жаўранкі зьвіняць. I звонкі іх прызыў, і лёгкія ўздыханьні         Красуючых палей, — Нясуцца да нябёс малітвай дзякаваньня         Вышэй, вышэй, вышэй…

У лесе

Ф. К.

Лес вітаў нас нячутнымі словамі, нам сьмяялася неба празрыстае, а над намі, ўгары над дуброваю, хмаркі таялі, лёгкія, чыстыя. Па узгорках, па травах уквечаных косы сонца нізкога туляліся, у аўсох запыняліся нечага, адплывалі, ізь ценем зьліваліся… Штось шасьцеў лес… Дубровай зялёнаю слаў ізь ветрам нам шэлехі зводныя, і здавалася дзіўна знаёмаю мова іх, і чужая, і родная…

Вячорны абразок

Зьмярканьне… Зь яснага блакіту зьнікаюць фарбы, бліскі дня, і чыстым золатам заліта ціхіх палёў далечыня. Істужкай сьцежка ўецца ў жыце, зьбягае ўніз, паўзе вышэй, праз ручаёў сталёвых ніці бяжыць кудысь далей, далей… На ўзгорку млын-вятрак ляніва крыламі часам узмахне, і статак галубоў пужліва з-пад даху ў неба-выш памкне… Лятуць, купаюцца ў паветры, зьнікаюць, круцяцца узноў лісты, што ўвосень носяць ветры,                      а захад іх фарбуе ў кроў.

*** Вечар неба хварбуе ў гарачыя тоны…

Вечар неба хварбуе ў гарачыя тоны, Чыстым золатам густа залоціць рабіны, — I здаецца паветра густым і зялёным, Як вада у вазёрах, зялёных ад ціны. Гаснуць косы на вежах готыцкіх касьцёлаў, I, зьніжаючысь, шклы запаляюць агнямі. Зоры — вочы малых засмучоных анёлаў, — Мігацяцца у хмарах, парваных над намі. Час таёмны, ня ноч і ня дзень, калі цені, Цені ночы зьліваюцца з косамі сонца, Калі хочацца раптам устаць на калені I стаяць так бяз руху, маўкліва, бяз конца… Ў гэты час ад’жывае у думках старое, Ўспамінаюцца даўныя сэрца хваробы… I так лёгка душою — вячэрняй парою — Зразумеці сусьветныя сумы й жалобы!..