Неба сіняе, сіняе, сіняе…Ані межаў у ім, ані дна.На зямлі ж прыгажуняй-княгіняюпазірае мне ў вочы вясна.Лазьнякі срэбным пухам акрыліся,вецер пыл па-над імі мяце,тут — пралескі ў раўку затаіліся,сірацінай фіялка цьвіце,там — жаўцеюць вяночкі вясновыякрасак нейкіх нязнаных яшчэ,там — ізноў — залатыя, ліловыя…Зь іх вясна дываны свае тчэ.Як тут ціха, ні гулу, ні гоману,пачынае нат сум засынаць,ды душою жывою, нястомнаючую ўсё ж я, што ўсюды вясна.I нічога мне ўжо не жадаецца,ні каханьня, ні сьветлых мінут,у душы маёй штосьці зрываецца,што няўзнак адцьвітае, а тут —тут фіялкі цьвітуць цёмна-сінія,сеюць водар салодкі вясны,што брыдзе прыгажуняй-княгіняю,рассыпае вясновыя сны.
Май
Абляцелі вішні… Пагусьцелі клёны,зашумеў, бы ўлетку, сьвежы, новы гай,праляцеў нячутна красавік зялёны,на зямлі пануе сьветла-пышны май.Пасінела й неба… Ласкай залатоюзалівае сонца поле і мяне.Пасмаю сівою проста прада мноютаюць плямы-горы недзе ў тумане.Сонца шчыра грэе. Хораша у полі,зацьвітаюць краскі між травы густой.Чую ўсёй душою, што я зноў на волі,што узноў у сэрцы — веснавы настрой!Сьцень наклаўся сіні ад бярозаў тонкіхна дыван, заліты залатым сьвятлом.У красе калінаў, у лісткох рамонкаўсьвецяцца расінкі, з маладым лісьцёмветрычак жартуе, а ўгары, ў нябёсахбелыя хмарыны заплятаюць сець.Пад гарой палоскі маладых калосьсяўзырка зелянеюць… Хочацца глядзець,заглядаць бясконца у блакіт празрысты,аб нічым ня думаць, толькі сьніць а сьніць,сьніць аб сінім небе, гэткім чыстым-чыстым,і аб сонцы й шчасьці, што мне значаць дні.
Ноч
Загасьлі апошнія косыкароткай маёвай зары.I чыстыя зоры, як росы,як сьлёзы, зазьзялі ўгары.Растаялі лёгкія хмары,і сталася неба — бяз дна.Спавіўшы імглою абшары,там ноч панавала адна.Акрыўшыся хусткай туманаў,ступіла яна на зямлю,над сьветам, паснулым да рана,раскінула ўладу сваю:спляла сіняватыя сьценіміж цёмных кляновых камлёў,і месяца косы-праменьнісыпнула у цемру палёў.Збудзіла зноў ночныя змовы,шэпт-шэлех густое травы,ўзьняла з жабім хорам размовы,заплакала ў плачы савы.Да сэрца людскога паволівужакай сьлізкой падпаўзла,старыя, забытыя боліз прадоньня узноў узьняла.Збудзіла ў адных, не іначай,як важкай крануўшы рукой,найгоршае пекла распачы,а ў іншых — дзіўны супакой.
