За ніўямі, балатамі,за хваёвымі бараміёсьць празрыстая крыніца.Ўсе атруты, ўсе пакутыз сэрца людскага, бы путы,зьніме дзіўная вадзіца.Лечыць цела, што збалела,і душу, калі змарнела,веру, моц ліе у грудзі.Вось гадамі з калітаміда яе й брыдуць лагамігорам гнобленыя людзі.Толькі ж горкая дарогада яе… Людскім нябогамгэтым — сьмеласьці ды сілыне дастала… З паўдарогііншых пушчы і разлогізавярнулі… Тых вунь зьбіліз ног ці гора, ці турботы,ці мо сьлёзы адзіноты.Зноў жа гэтыя згубіліверу ў долю, ў свае сілы,ў сілу дзіўнае крыніцы.А бязь веры — стой дзень цэлы,не, ня дасьць здароўя целужыцьцядайная вадзіца.Ды нялёгка і далёканават зь вераю глыбокайдашукацца той паляны,дзе зялёнаю лагчынаймкне удалеч ручаіна,гоіць сэрца, гоіць ранынад вадою над жывою,дзе ківаюць галавоюсіняватыя вярбіны,дзе на словы людскай мовысьвежы, сонечны, бы новы,грае бор на ўсе галіны!Тут у цішы ўбогі, хворы,пазабыўшы крыўды й гора,неўзабаве схамянецца.Сілы — дасьць яму крыніца,веру — сонца, што іскрыцца,сьмеласьць — неба, што сьмяецца.Дзень сьпяе пра шчасьце з воляй,ноч спаўе ціхой патоляй,замірыць з жыцьцём нямілым…Гляне ў неба — й зноў паўстанена няроўнае змаганьневерны сын зямелькі шчырай!
Пралескі
Мілыя, мілыя сінія кветкі,сьветлай вясны улюбёныя дзеткі!Кветак ёсьць шмат, што за вас прыгажэй,толькі, пралескі, вы сэрцу бліжэй…Гляну я ў вашыя сінія вочкі —і быццам бачу гайкі і лясочкі,дзе з-пад сьнягоў пазіраеце вы,мілыя дзеці вясны!Толькі зірну я на вашыя краскі,ўспомню вясновыя шчырыя ласкі,ласкі і сонца й нябёс,песьні, што ветрык прынёсзь ясных палёў, дзе зямля абсыхае,сонца дзе з раньня да ночкі гуляе.Вашыя вочкі ў сабе адбіваюцьсіняе неба і хмаркі, што таюць,будзіце ціхі, родны мне сум,нібы у лесе вясьняны той шум,будзіце сілы, што ўзімку драмалі,будзіце думкі, што скутыя спалі,будзіце шэпты надзей,што мне за ўсё саладзей…Поўныя рожавай мглы пералесківас гадавалі, красуні-пралескі,неба вас песьціць, вам сонейка шлезолата кос, пацалункі нясеветрык вам весьні… вас любіць вясна,вас па лясох рассыпае яна.Вы усьцілаеце сьцежку вясьне,вы яе сымбаль, адзнака яе…Мо вы таму мне за ўсё й саладзей,дзеці вясьняных надзей?
