Читать «Квідытч скрозь стагоддзі» онлайн - страница 8

Адважны ўчынак спадарыні Кроллі мог выратаваць аднаго сніджэта, але не ўсіх птушак.

Ідэя главы Балттаўна змяніла квідытч назаўжды. Неўзабаве залатых сніджэтаў сталі выпускаць на ўсіх гульнях, і ў кожнай камандзе з'явіўся адмысловы ігрок, Лавец, адзінай задачай якога было злавіць птушку. Калі яе забівалі, гульня спынялася, а каманда паляўнічага атрымоўвала дадатковыя сто пяцьдзесят ачкоў — у памяць аб ста пяцідзесяці Галеонах, абяцаных главой Балттаўном. Гледачы не давалі сніджэту паляцець за межы поля з дапамогай агідных заклёнаў, згаданых спадарыняй Кроллі. У сярэдзіне наступнага стагоддзя колькасць папуляцыі залатых сніджэтаў настолькі знізілася, што Рада ведзьмакоў, узначалены значна больш асвечанай Эльфрыдай Клагг, прызнаў іх ахоўным выглядам, тым самым забараняючы ўбой і выкарыстанне ў квідытчу. У Самерсэце быў заснаваны запаведнік сніджэтаў імя Мадэсты Кроллі. Адначасова з гэтым пачаліся інтэнсіўныя пошукі замены, якая бы дазволіла працягнуць гульні. Вынаходства залатога Снітча прыпісваецца ведзьмаку Арбалету Мастэрсу з Лагчыны Годрыка. У той час як квідытчныя каманды па ўсёй краіне спрабавалі знайсці іншай птушку для гульні, Мастэрс, майстэрскі вядзьмак па метале, паставіў перад сабою задачу: стварыць шар, паўтаралы паводзіны і манеру палёту сніджэта. Яго поспех перасягнуў усе чаканні, судзячы па колькасці замоў са ўсёй краіны, пакінутых пасля яго смерці. Залаты Снітч, вынайдзены Мастэрсом, быў шарам памерам з грэцкі арэх і вагай са сніджэта. Яго серабрыстыя крылы мелі шарніры, што дазваляла Снітчу змяняць кірунак з маланканоснасцью і дакладнасцю жывой мадэлі. У адрозненне ад сніджэта, Снітч быў заварожаны так, каб заўсёды заставацца ў межах поля. Можна сказаць, што з'яўленне залатога Снітча скончыла працэс, пачаты за трыста гадоў да гэтага на балоце Квірдытч. Квідытч па сучаснасці нарадзіўся.

Раздзел V. Супрацьмаглаўская бяспека

У 1398 году вядзьмак Захар Бурчун упершыню цалкам апісаў гульню ў квідытча.

Ён пачаткаў з падкрэслення неабходнасці выконваць падчас гульні правіла супрацьмагглавай бяспекі: "Вылучыце пустэльную верасовую паляну ўдалечыні ад селішчаў маглаў і пераканайцеся, што вашы палёты не прыцягваюць увагі. Загаворы Адштурхванні маглаў карысныя пры арганізацыі сталага поля. Акрамя таго, рэкамендуецца гуляць уначы". З рашэння Рады ведзьмакоў ад 1362 года, забароніўшага правядзенне гульняў на адлегласці менш пяцідзесяці міль ад гарадоў, мы можам зрабіць выснову, што выдатным радам Бурчуны не заўсёды прытрымліваліся. Папулярнасць гульні хутка ўзрастала, гэта відавочна з папраўкі, занесенай у гэтую забарону ў 1368 году, абвясціўшай пазапраўным правядзенне матчаў менш за ў ста мілях ад гарадоў. У 1419 Рада прыняў знакаміты дэкрэт, гласіўшай, што гульні ў Квідытча не павінны праводзіцца "дзе бы то ні было — побач з любым месцам, дзе ёсць хоць найменшы шанец таго, што маглы вас зазначаць, а то мы яшчэ паглядзім, як вы будзеце гуляць, прыкаваныя да сцяны вязніцы". Кожны школьнік ведае, што менавіта палётам на мётлах маглы часцей за ўсё становяцца сведкамі. Ні адзін магглаўкі малюнак ведзьмы не абыходзіцца без мятлы, і калі бы недарэчныя ні былі гэтыя малюнкі (ні адна з мецел, адлюстроўваных магламі, і секунды не пратрымаецца ў паветры), яны нагадваюць нам, што мы занадта шмат стагоддзяў былі легкадумныя і не павінны здзіўляцца таму, што для маглаў мятла і вядзьмарства непарыўна звязаныя. Належныя меры бяспекі не былі прынятыя датуль, пакуль Статут Міжнароднай канфедэрацыі чарадзеяў аб сакрэтнасці (1692 года) не пастанавіў, што Міністэрствы магіі адказна за ўсе наступствасць чароўных гульняў, якія праводзяцца на тэрыторыі іх краін. Гэта, у сваю чаргу, прывяло ў Вялікабрытаніі да стварэння Аддзела чароўных гульняў і спартовых спаборніцтваў. Каманды, занядбаўшыя пастановамі Міністэрства, былі распушчаныя. Найболей вядомым выпадкам падобнага роду былі "Хлапушкі Хайленда" — шатландская каманда, вядомая не толькі несамавітымі квідытчнымі талентамі, але і пасляматчавымі святамі. Пасля іх паядынку з "Сіллотскімі Стрэламі" (гл. раздзел 7) у 1814 году Хлапушкі запусцілі свае Бладжары ў начное неба і выляцелі на паляванне за камандным талісманам — Гебрыдскім Чорным драконам. Прадстаўнікі Міністэрствы магіі затрымалі іх над Айверніссам, і "Хлапушкі Хайленда" больш ніколі не гулялі. У нашы дні квідытчныя каманды гуляюць на адмысловых стадыёнах, створаных Аддзелам чароўных гульняў і спартовых спаборніцтваў, на якіх выконваецца належны ўзровень супрацьмагглавай бяспекі. Як і пісаў шэсцьсот гадоў назад Захара Бурчун, найболей бяспечныя палі — пустэльныя верасовыя паляны.